Σ’ ένα νοσοκομείο του Γιοχάνεσμπουργκ, δυό αδελφές, η Μαριάνα και Λευκή Μάξγουελ, νοσηλεύονταν για αρκετά χρόνια. Τελευταία δεν ήταν σε θέση να πληρώσουν τα νοσήλειά τους και στην απελπισία τους, παραβλέποντας τη μεγάλη ηλικία τους, ήταν πάνω από 80 χρόνων, αποφάσισαν να δραπετεύσουν από το νοσοκομείο με τα νυχτικά τους. Αποτέλεσμα αυτής της φυγής ήταν η μια να πεθάνη από τις στερήσεις και η άλλη να παραφρονήση.
Η αστυνομία της πόλεως ερευνώντας το μικρό τους σπίτι, ανεκάλυψε σ’ ένα συρτάρι μετοχές της εταιρείας χρυσωρυχείων, αγορασμένες πριν από 50 χρόνια οπόταν δεν είχαν καμιά σχεδόν αξία και οι οποίες τώρα αντιπροσώπευαν το τεράστιο ποσό των δύο εκατομμυρίων λιρών! Οι δύο αδελφές αγνοούσαν την αξία τους.
Αυτή είναι μια αληθινή ιστορία, για την οποία έγραψαν οι εφημερίδες του Σεπτεμβρίου του 1948.
Αγνοούσαν την αξία τους. Ζωντανή εικόνα του ανθρώπου που πεθαίνει διψασμένος, που ζη μια ζωή δυστυχισμένη, ενώ ούτε μέτρο μακρυά του βρίσκεται τ’ ολόδροσο νερό της ζωής, ενώ κοντά, στην τσέπη του μέσα ίσως, βρίσκεται το κλειδί της ευτυχίας και της χαράς του.
Τι κρίμα αλήθεια, να ψάχνη ο άνθρωπος μέσα στα χαρούπια της ποικιλόμορφης ανθρώπινης σοφίας, αφήνοντας τα πνευματικά λειβάδια του θείου Λόγου. Και αφιερώνει χρόνια πολλά, ολόκληρη τη ζωή του πολλές φορές, χωρίς ποτέ να βρίσκη το χορτασμό του, καταλήγοντας συνήθως στο θάνατο ή στην παραφροσύνη, όπως οι αδελφές Μάξγουελ του παραδείγματός μας.
Τούτο ένοιωθε ο Άγγλος ποιητής Αλφρέδος Τένυσσον, όταν βεβαίωνε, ότι «χωρίς την καθημερινή μου περιπλάνηση στους τερπνούς λειμώνες της Αγίας Γραφής, ίσως θα βυθιζόμουνα στην απελπισία».
ΜΙΛΤ. Δ. ΑΓΓΕΛΑΤΟΣ
«Αυτά που μου ‘πε η ζωή» Αθήνα, 1950
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου