Κάποτε ένας γέροντας κειτόταν πάνω στο επιθανάτιο κρεβάτι του. Η φοβισμένη μορφή του και τα ορθάνοιχτα μάτια του, έδειχναν ότι κάποιο όραμα έβλεπε.
Όταν ξανάρθε στο πρόσωπό του η γαλήνη, άρχισε να κλαίη και να λέη.
- Έβλεπα πριν από λίγο πολυάριθμες, σαν αμέτρητο σμήνος πουλιών, όλες τις ώρες της ζωής μου έτοιμες να με συνοδέψουν στο Υπέρτατο Δικαστήριο. Κάθε μια, με ξεχωριστή μορφή, κινιόταν εναντίον μου απειλητικά, έτσι που μ’ έκανε να παγώνω.
Ψίθυροι υπόκοφοι και λόγια καταδικαστικά ακούγονταν μεταξύ τους. Όλες με κύτταζαν με βλέμμα εξωργισμένο.
- Μας καταπάτησες και μας περιφρόνησες. Μας ανάγκασες να κοκκινίσουμε από ντροπή. Μας γέμισες από την αλαζονεία σου, από τις μάταιες σκέψεις και τα ανόητα σχέδιά σου. Μας έκανες ωχρές με την αμέλεια και την τεμπελιά σου. Έ! Λοιπόν, τώρα γινόμαστε οι κατήγοροί σου.
Πόση τραγική αλήθεια δεν κρύβεται στο παραπάνω περιστατικό! Δεν είναι λίγοι, για να μη πούμε πως είναι οι περσότεροι, οι άνθρωποι κείνοι που περνούν, ή καλύτερα σπαταλούν, τα οσαδήποτε χρόνια της ζωής τους μέσα στην αδράνεια και την αμέλεια, την αναποφασιστικότητα και την αναβολή. Και φθάνουν στα 50, στα 60 και παραπάνω χρόνια, χωρίς να ‘χουν να παρουσιάσουν κανένα έργο, καμιά υπόθεση τελειωμένη, καμιά συμβολή στη μεγάλη οικογένεια που λέγεται ανθρωπότης.
Τι κρίμα, αλήθεια! Ας σκεπτώμαστε κάθε στιγμή ότι «οι μέρες μας παρέρχονται και διατρέχουμε τα χρόνια μας σαν σκέψη. Τα χρόνια παρέρχονται και μεις πετάμε». Ας βιαστούμε λοιπόν να πραγματοποιήσουμε την αποστολή μας δω στη γη. Και είναι διττή: Να γνωρίσουμε τον Δημιουργό και Λυτρωτή μας και να εξαγγείλουμε τις αρετές του σ’ όσους βρίσκονται μακρυά απ’ την αγάπη του.
Ας ζούμε λοιπόν, «εξαγοραζόμενοι τον καιρό μας». Ο τίτλος της ιστορίας μας βρίσκεται γραμμένος σ’ ένα ηλιακό ρολόι στην Οξφόρδη και σημαίνει : «Οι ώρες παρέρχονται και θα δώσουμε λόγο».
Ας μη ξεχνάμε, πως η σπατάλη του χρόνου είναι ανεπανόρθωτη. «Χρήματα εάν απωλέσωμεν, έγραφε ο Μέγας Βασίλειος, δυνάμεθα και αύθις, αυτά επιλαβέσθαι’ καιρόν δε εάν απωλέσωμεν, αλλ’ ευρείν ου δυνάμεθα».
ΜΙΛΤ. Δ. ΑΓΓΕΛΑΤΟΣ
‘Αυτά που μου ‘πε η Ζωή’
Αθήνα, 1950
(έχει διατηρηθεί η ορθογραφία της εκδόσεως)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου