που απασχολούν τον Άνθρωπο σήμερα...

* * * * * * * * *

* * * * * * * * *
"Le temps est accompli, et le royaume de Dieu s'est approché: repentez-vous et croyez à l'évangile." "The time is accomplished, and the kingdom of God is at hand: repent, and believe the gospel." "Die Zeit ist erfüllt, und das Reich Gottes ist nahe gekommen. Tut Buße und glaubet an das Evangelium." "Ο καιρός συμπληρώθηκε και η βασιλεία τού Θεού πλησίασε· μετανοείτε και πιστεύετε στο ευαγγέλιο."

******************************************** άνοιξη 2021 *************************************************

Παρασκευή 29 Οκτωβρίου 2010

"Να μπορούσα να ξαναγεννηθώ;"


Κι όμως μπορείς να ξαναγεννηθείς! Πώς;
Είναι απλό...
" Όσοι όμως δέχτηκαν Αυτόν(*),
σ' αυτούς έδωσε εξουσία
τέκνα Θεού να γίνουν.
σ' όσους πιστεύουν στ' όνομά Του(*),
που όχι από αίματα,
ούτε από σάρκας θέλημα
ούτε από θέλημα άντρα,
αλλ' από το Θεό γεννήθηκαν. "
κατά Ιωάννη α:12
(*)τον Ιησού Χριστό ότι είναι ο Υιός του Θεού

Και ...
Ο Ιησούς αποκρίθηκε και του είπε: «Αλήθεια, αλήθεια σου λέω, αν κάποιος δεν αναγεννηθεί, δε δύναται να δει τη βασιλεία του Θεού».
Ο Νικόδημος λέει προς αυτόν: «Πώς δύναται ένας άνθρωπος να γεννηθεί όταν είναι γέρος; Μήπως δύναται να εισέλθει στην κοιλιά της μητέρας του για δεύτερη φορά και να γεννηθεί;» Αποκρίθηκε ο Ιησούς: «Αλήθεια, αλήθεια σου λέω, αν κάποιος δε γεννηθεί από νερό και Πνεύμα, δε δύναται να εισέλθει στη βασιλεία του Θεού. Το γεννημένο από τη σάρκα είναι σάρκα, και το γεννημένο από το Πνεύμα είναι πνεύμα. Μη θαυμάσεις επειδή σου είπα, “εσείς πρέπει να αναγεννηθείτε ”. Ο άνεμος πνέει όπου θέλει, και τη φωνή του την ακούς, αλλά δεν ξέρεις από πού έρχεται και πού πηγαίνει. Έτσι είναι καθένας που έχει γεννηθεί από το Πνεύμα».
κατά Ιωάννη γ:3-8

Πέμπτη 14 Οκτωβρίου 2010

ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΔΥΝΑΤΩΝ

Σήμερα ζώντας σε ευνομούμενες πολιτείες και κοινωνίες δυτικού τύπου οι οποίες είναι κατά συνέπεια και καταναλωτικές, ορισμένοι έχουμε συγχύσει την οικονομική ευμάρεια με την κοινωνική καταξίωση. Το μεγαλύτερο μέρος της Ελληνικής κοινωνίας ζει σχεδόν άνετα. Υπάρχουν βέβαια διαμορφωμένες τάξεις, οι οποίες δημιουργούνται από την ανισοκατανομή των οικονομικών πόρων. Αυτός είναι και ο λόγος της ισοβίως διατηρουμένης κοινωνικής πόλωσης. Όμως δεν πρέπει να περιορίζουμε τις κοινωνικές ανισότητες μόνο στα οικονομικά χάσματα της κοινωνίας. Να συλλογιστούμε πρώτα ποιοι συνάνθρωποί μας χαρακτηρίζονται ως αδύναμοι.

Διαβάζοντας κάποιος το «λόγο υπέρ του αδυνάτου» του Λυσία, θα διαπιστώσει ότι στην αρχαία Αθήνα, ‘αδύνατοι’ ήταν όλοι εκείνοι οι οποίοι ήταν φτωχοί και ανυπεράσπιστοι. Σήμερα στην σύγχρονη εποχή, κατά την οποία όλα τείνουν να γίνουν ηλεκτρονικά, εξακολουθούν να υπάρχουν αδύναμοι άνθρωποι.

Προτού μιλήσουμε για τα δικαιώματά τους πρέπει να τους γνωρίσουμε… Ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού μιας χώρας είναι οι χαρακτηριζόμενοι ως αδύναμοι. Φτωχοί, άστεγοι, περιθωριοποιημένα άτομα, άνεργοι, υπερήλικες, άτομα με ειδικές ανάγκες… Είναι όλοι τους αδύναμοι, άλλοι οικονομικά, άλλοι κοινωνικά κι άλλοι σωματικά. Όμως έχουν κι αυτοί ίσα δικαιώματα και ίσες υποχρεώσεις με τα άλλα, τα μη αδύναμα, μέλη της κοινωνίας, αφού ζουν στην ίδια κοινωνία. Άραγε είναι τόσο φτωχική χώρα η Ελλάδα ώστε να μη μπορεί να καλύψει τις ανάγκες των οικονομικά αδυνάτων; Μήπως σκλήρυνε τόσο πολύ η καρδιά μας ώστε να θεωρούμε τους κοινωνικά και σωματικά αδύνατους κατώτερους;

Είναι καλό για όλους μας να στρέψουμε το βλέμμα της σκέψης μας στα προβλήματα κοινωνικής υφής, είναι ο μόνος ασφαλής τρόπος για να αποφευχθεί η κοινωνική σήψη. Όταν ο κάθε άνθρωπος γίνει ευαίσθητος, τότε θα μπορέσει να δρέψει τους γλυκούς καρπούς της συμφιλίωσης, της αγάπης, της ενότητας.

Λένε πως η Ελλάδα είναι φτωχή χώρα, με πλούσιους κατοίκους… Πραγματικά υπάρχουν πρακτικές λύσεις για την επίλυση των οικονομικών προβλημάτων των ευπαθών ομάδων. Πρωταρχικός στόχος μας πρέπει να είναι η ευαισθητοποίησή μας.

Η ευαίσθητη κοινωνία είναι υγιής κοινωνία. Φτωχοί, άνεργοι και άστεγοι υπάρχουν γύρω μας… Δεν είναι πάντοτε οι ίδιοι υπεύθυνοι για την κατάστασή τους.

Δεν έχω γνώσεις οικονομικές για ανάλυση αυτών των προβλημάτων… Θέλω όμως να μοιραστώ μαζί σας αυτά που όλοι μας έχουμε σκεφθεί.

Ο ένας έχει γεμάτο πορτοφόλι, καλή εργασία, δικό του σπίτι… Ο άλλος έχει οικονομική στενότητα, ίσως να μη δουλεύει για πολύ καιρό κι ακόμα μπορεί να μη διαθέτει στέγη… Και οι δύο όμως έχουν το ίδιο δικαίωμα για ζωή! Έχουν και οι δύο ανάγκες, έχουν και οι δύο οικογένεια. Βέβαια υπάρχουν και οι αντίστοιχες υποχρεώσεις. Αν όμως έχει ο αδύναμος οικονομικά υποχρέωση να κάνει ενέργειες για τη βελτίωση των συνθηκών ζωής του, έχει κι ο ισχυρός την υποχρέωση να συνεισφέρει στην προσπάθεια για κάλυψη βασικών αναγκών.

Οι άνεργοι δεν είναι συνήθως οκνηροί, αλλά δεν έχουν εργασία. Κι όμως είναι κάτι που μπορεί να λυθεί όταν η εργασία γίνει (όπως είναι) δικαίωμα και πάψει να αποτελεί προνόμιο.

Όσο για τους άστεγους είναι λίγοι, σε σχέση με άλλα κράτη. Όμως το στεγαστικό πρόβλημα είναι οξυμένο, αφού τα ενοίκια είναι δυσπρόσιτα για το μέσο εργαζόμενο. Αλλά υπάρχουν κι εκείνοι οι λίγοι άστεγοι, συνήθως άτομα περιθωριοποιημένα, νέοι οι οποίοι υφίστανται την κοινωνική απόρριψη, είτε επειδή είναι εξαρτημένοι από ουσίες και αλκοόλ, είτε επειδή απλά είναι διαφορετικοί… Βρίσκονται διωγμένοι απ’ τις οικογένειές τους ή χωρίς οικογένειες να κοιμούνται στα παγκάκια και στα πάρκα.

Ακόμα, στον ατέλειωτο κατάλογο καταγραφής των αδυνάτων, υπάρχουν κι εκείνοι οι γέροντες, οι λεγόμενοι απόμαχοι της ζωής. Όλοι γνωρίζουμε ότι μια πικρή μοίρα προσδοκά εκείνους που μέσα από κακουχίες έδωσαν ότι είχαν στους απογόνους τους. Υπάρχουν ακόμα κι εκείνοι οι οποίοι σε διάφορες ηλικίες, χωρίς να φέρουν πάντοτε ακέραια ευθύνη, βρέθηκαν στο κρεβάτι ή στην αναπηρική καρέκλα. Ζουν κι αυτοί πολλές φορές την αναλγησία μιας πολιτισμένης κοινωνίας.

Απλά χρειάζεται κοινωνική ευαισθησία για να μη μείνουμε μόνο στην καταγραφή των αδυνάτων.

Ειδικά στην Ελλάδα, η συνήθειά μας είναι μόνο να συζητάμε για κάθε θέμα. Όμως και άλλοι έχουν αποκτήσει τέτοιου είδους συνήθειες. Είναι χαρακτηριστικά του αιώνα μας, τόσο η αναλγησία όσο και η αδιαφορία. Γι’ αυτό η ανάγκη μας, για να εκπληρωθεί το όνειρο μιας όμορφης κοινωνίας, καλύπτεται με την ευαισθησία και το ενδιαφέρον. Αυτές είναι οι «πληρωμένες» απαντήσεις που στρέφουμε ενάντια στο διαβρωμένο κοινωνικό κατεστημένο. Δεν είναι καλό να μένουμε στη φιλολογία, αλλά πρέπει να γίνουμε πρακτικοί.

Όσον αφορά την ευαισθησία είναι προσωπικό θέμα του καθένα μας. Οι άνθρωποι δεν έχουν ανάγκη από τον οίκτο μας, αλλά από το θαυμασμό μας και την αγάπη μας. Ο άνθρωπος, αυτό το τέλειο δημιούργημα του Θεού, για πολλούς και διαφόρους λόγους, πολλές φορές φθάνει σε σημείο εξαθλίωσης. Τότε εάν έχεις ευαισθησία, στάσου και συλλογίσου, ότι ίσως κι εσύ βρισκόμουν εκεί και τότε σκύψε και δώσε αγάπη κι όταν δώσεις θα σου δωθεί. Όμως για τους πρακτικούς λόγους μπορούμε να πούμε αρκετά και ίσως αιχμηρά. Όταν όμως τα νερά μένουν στάσιμα μετατρέπονται σε έλη, ας μάθουμε λοιπόν να ταράξουμε λίγο τα νερά της κοινωνίας ώστε να αποφύγουμε την αποσύνθεση. Στην Ελλάδα υπάρχουν τρόποι για να τακτοποιηθούν αρκετά από τα οικονομικά προβλήματα. Κατ’ αρχάς η εκκλησία διαθέτει μεγάλο πλούτο, πέραν των θησαυρών με αρχαιολογική αξία, υπάρχουν θησαυροί οι οποίοι αντί να κοσμούν ως αφιερώματα τις εκκλησίες, μπορούν να ωφελήσουν πολλούς συμπατριώτες μας. Να λοιπόν, ο τρόπος για να εκπληρωθεί ο κοινωνικός ρόλος της εκκλησίας. Ακόμα το κράτος διαθέτει κτίρια. Οι βουλευτές κατέχουν πανάκριβα αυτοκίνητα. Αρκετοί άνθρωποι έχουν υπέρογκες αμοιβές. Εξάλλου υπάρχουν και οι εφοπλιστές που μπορούν να ενισχύσουν την προσπάθεια για ανόρθωση των φτωχότερων τάξεων. Όμως για να γίνουν όλα αυτά χρειάζεται η καρδιά μας να γίνει δίκαιη. Η δικαιοσύνη είναι εσωτερική και τότε μόνο μπορεί να φανερωθεί και εξωτερικά.

Αφού όμως με τα λόγια δεν υπάρχει τέλος, ας σταθούμε εδώ και μόνο να συλλογιστούμε και να πράξουμε ανάλογα. Διότι όλοι οι άνθρωποι έχουν το ίδιο δικαίωμα για τη ζωή, μέσ’ τη ζωή.

ΝΙΚΟΣ ΜΟΝΟΠΩΛΗΣ

(από τα αδημοσίευτα κείμενα, γραμμένο μεταξύ 1998-'99)

Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010

Καλή αντάμωση ΜΑΝΑ, ΜΗΤΕΡΑ, ΜΑΜΑ ΜΑΝΟΥΛΑ!


Από μικρή ηλικία η Αθηνά (Αϊβαλή - Τσαρμποπούλου το γένος Πετροπούλου), εργάστηκε σκληρά, μιας και οι συνθήκες στο γραφικό χωριό - κωμόπολη τότε - Καρίταινα Γορτυνίας Αρκαδίας απαιτούσαν κόπο και μόχθο για επιβίωση.
Ήταν μικρή σε ηλικία όταν ο παππούς Πέτρος Τσαρμπόπουλος ξενιτεύτηκε, όπως πολλοί συμπατριώτες από όλη την Ελλάδα, στις Η.Π. Αμερικής για καλύτερες οικονομικές απολαβές και κατεπέκταση μια καλύτερη ζωή για την οικογένειά του.
Σ' ένα γράμμα της γιαγιάς Βασιλικής προς το σύζυγό της, του λέει ότι τα παιδιά είναι καλά, αλλά έπεσε 'σύννεφο' από ακρίδες και κατέφαγε τα πάντα... Πρέπει να ήταν γύρω στα 1930...
Ο παππούς Πέτρος - σε αφήγηση της μητέρας μου Αθηνάς - δούλεψε σε εστιατόριο στην Αμερική, όπου και απειλήθηκε με όπλα με σκοπό τη ληστεία... ο οποίος όμως αν και τον δέσανε τελικά τον έβαλαν να καθήσει πάνω στην είσπραξη την οποία είχε καλά κρύψει...
Αρκετά περιστατικά μου είχε αφηγηθεί από τη νεανική της ηλικία:
Μικρή όταν ήταν, τα παιδιά της γειτονιάς της ήξεραν ότι τα αστεία με την Αθηνά δεν θα τους βγαίναν σε καλό... έπιανε την πέτρα και την εκσφενδόνιζε πολύ μακριά...
Κάποια φορά θέλησε να περιποιηθεί λίγο τα μαλλιά της και ανέλαβε η αδελφή της Παρασκευή (κοιμήθηκε σε νεαρή ηλικία από ασθένεια), η οποία και τις τα έκοψε λίγο παραπάνω από ότι ήθελε... αποτέλεσμα ήταν να την κυνηγάει στο βουνό και η Παρασκευή να την ικετεύει λέγοντάς της "Αθηνά, θα μεγαλώσουν τα μαλλιά σου και πάλι, σε παρακαλώ μη
με δείρεις".... Πάντα το θυμόταν με πόνο αυτό το περιστατικό....

Όταν επέστρεψε ο παππούς από την Αμερική μαζί με τα άλλα χρήσιμα δώρα που έφερε (ραπτομηχανές, μία για τη μεγάλη αδελφή της Αικατερίνη, και μία για την Αθηνά), ήταν και ένα σπουδαίο γραμμόφωνο... Αυτό το βάζαν να παίζει τις πλάκες (δίσκους) και λόγω της τοποθεσίας που είναι το σπίτι (στη κορυφή του 'πάνω μαχαλά') ακουγόταν σ' όλο το υπόλοιπο χωριό και οι νέοι και οι νέες ανέβαιναν στο σπίτι του μπαρμπα-
-Πέτρου....
Θυμόταν τον αδελφό της τον Παναγιώτη, πάντα με πόνο ψυχής, όταν ήρθε ανάπηρος από τα βουνά της Ηπείρου το 1940.
Στον εμφύλιο, με τον αδελφό της Χαράλαμπο αναγκάσθηκαν να κρυφθούν για να μην τους πάρουν στο βουνό...


Το 1954 ο Σταύρος Αϊβαλής (+2009) από το διπλανό χωριό το Μουλάτσι - σήμερα Ελληνικό - βρέθηκε στο σπίτι της να τη ζητάει σε γάμο...
Το 1955 γέννησε το πρώτο τους παιδί, τον Παναγιώτη.
Το 1958 γέννησε τον Πέτρο.
Το 1960 τον Κωνσταντίνο.
Και το 1967 τον Παρασκευά (εμένα).
Τη θυμάμαι από μικρό παιδί στο προσκεφάλι μου με κομπρέσες για τον πυρετό, μιας και ήμουν φιλάσθενος...
Πολλές φορές είχαμε έντονες καταστάσεις... Πρέπει να ήμουν 12 με 14 χρονών και μου είχε κλειδώσει την πόρτα από όπου ήθελα να πάρω το αγωνιστικό ποδήλατο... έγινε μάχη....
Και μέχρι πρόσφατα πάντα υπήρχε κάτι για να βρεθούμε σε ένταση... αλλά η καρδιά της δεν κράταγε τίποτα... σαν το κύμα στην αμμουδιά, έτσι η αγάπη στην καρδιά της τα έσβηνε όλα...
Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010, περίπου 3 το μεσημέρι, άφησε τούτο το μάταιο κόσμο και έφυγε στην αγκαλιά του Χριστού μας...
Καλή αντάμωση ΜΑΝΑ!

To "ύστατο Χαίρε" θα της το πούμε σήμερα Δευτέρα 11.10.2010) το μεσημέρι στις 4.00 το απόγευμα στο Κοιμητήριο των Αγίων Αναργύρων (λεωφ. Δημοκρατίας προς Μενίδι, εκεί όπου θα αναπαυθεί το σώμα της, δίπλα στον πατέρα-Σταύρο (έφυγε στις 3 Δεκεμβρίου 2009) και που τον ακολούθησε μετά από μισό αιώνα κοινής ζωής...