* * * * * * * * *
"Le temps est accompli, et le royaume de Dieu s'est approché: repentez-vous et croyez à l'évangile." "The time is accomplished, and the kingdom of God is at hand: repent, and believe the gospel." "Die Zeit ist erfüllt, und das Reich Gottes ist nahe gekommen. Tut Buße und glaubet an das Evangelium." "Ο καιρός συμπληρώθηκε και η βασιλεία τού Θεού πλησίασε· μετανοείτε και πιστεύετε στο ευαγγέλιο."
Τρίτη 28 Δεκεμβρίου 2010
Δευτέρα 27 Δεκεμβρίου 2010
Ξεχνώντας τα περασμένα…
«Τα μεν οπίσω λησμονών, εις δε τα έμπροσθεν επεκτεινόμενος, τρέχω…»
Φιλιππησίους γ:13
Προς την αιωνιότητα…
Ο χρόνος προχωράει δυστυχώς μόνο προς μία κατεύθυνση. Μπροστά. Και εμείς αναγκαστικά τον ακολουθούμε. Αν ρωτήσουμε τους περισσότερους ανθρώπους ποιο είναι το τέλος αυτού του μονόδρομου που όλοι μαζί πορευόμαστε, θα ακούσουμε απογοητευτικές απαντήσεις γεμάτες φόβο. Οι περισσότεροι προσπαθούν να μην σκέπτονται αυτά που έρχονται, γιατί για αυτούς το τέλος του δρόμου είναι ο θάνατος. Αλλά και τη πορεία δεν μπορούν να τη φανταστούν και πολύ καλύτερη. «Οι άνθρωποι θέλουσιν αποψυχεί εκ του φόβου και προσδοκίας των επερχομένων δεινών…». Λουκάς κα:26. Λογικό είναι όταν έχεις σκοτάδι να τα θεωρείς όλα μάταια, ακόμα και την ίδια τη ζωή. Γι αυτό σαν σε καταφύγιο στρέφονται στα περασμένα, στις λιγοστές, όμορφες αναμνήσεις, που όμως δεν είναι παρά ένα ανεπίστρεπτο παρελθών. Έτσι δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να πορεύονται με την πλάτη γυρισμένη στην πραγματικότητα, που αναπόφευκτα θα τους προλάβει.
Μας αποκαλύπτει ότι το τέλος του δρόμου αυτής της ζωής, για τα παιδιά του Θεού, για τους πιστεύοντας εις Αυτόν, είναι η αιώνια ζωή, μία ατελεύτητη ζωή στην παρουσία του Θεού. Εκεί που Αυτός «θα σκηνώσει μετά των ανθρώπων» και θα «εξαλείψει παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών, και ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον, ούτε πένθος ούτε κραυγή ούτε πόνος δεν θέλουσιν υπάρχει πλέον· διότι τα πρώτα παρήλθον». Αποκάλυψις κα:3-4
Ο απ. Παύλος μας φανερώνει δια του Αγίου Πνεύματος ότι στο τέλος του δρόμου του Χριστιανού υπάρχει ένα αμάραντο στεφάνι, ένα βραβείο, «το βραβείο της άνω κλήσεως του Θεού εν Χριστώ Ιησού». Φιλιπ. γ:14, για το οποίο αξίζει να ξεχάσουμε όλα τα περασμένα, όχι μόνο τα άσχημα –αδικίες, θλίψεις, απογοητεύσεις, χασούρες, αντιπαραθέσεις- αλλά και όλα όσα για εμάς ίσως ήταν κέρδος –η όποια καρποφορία, δικαίωση, αύξηση υλική ή πνευματική, εκβάσεις και ότι άλλο μας δώρισε η χάρη του Θεού το χρόνο που πέρασε- γιατί όλα αυτά δεν πρόκειται να μας ωφελήσουν αν δεν συνεχίσουμε τον δρόμο μας προς τα εμπρός «περπατώντας εν φρονήσει… εξαγοραζόμενοι τον καιρόν». Κολοσσαείς δ:5, «προσμένοντες και σπεύδοντες εις την παρουσίαν της ημέρας του Θεού» Πέτρου Β’ γ:12, κοιτάζοντας πάντα προς το πρόσωπο του Ιησού Χριστού του Σωτήρα μας, μάλιστα τρέχοντας, γιατί μόνο έτσι, ίσως καταφέρουμε να καταλήξουμε «εις την εξανάστασιν των νεκρών». Φιλιπ. γ:11
Για τους Χριστιανούς δεν είναι μόνο το τέλος του δρόμου ένδοξο αλλά και η πορεία. Μία πορεία-αγώνας. Αγώνας επέκτασης της βασιλείας των ουρανών, καταρχάς μέσα μας, με όπλα μας το Άγιο Πνεύμα και τον ευλογημένο καρπό Του, που πρώτοι εμείς γευόμαστε και απολαμβάνουμε. Αλλά και αγώνας επέκτασης της βασιλείας των ουρανών και στους συνανθρώπους μας. Με όπλα μας, αυτή τη φορά, την ομολογία που μας χάρισε ο Ιησούς Χριστός και το φως των καλών έργων της αγάπης, που οa πρώτος Αυτός μας πρόσφερε, ώστε «να ίδωσι και να δοξάσωσι τον Πατέρας σας τον εν τοις ουρανοίς» Ματθ. ε:16. «Πας λοιπόν όστις με ομολογήση έμπροσθεν των ανθρώπων, θέλω ομολογήσει και εγώ αυτόν έμπροσθεν του Πατρός μου του εν ουρανοίς». Ματθ. ι:32
Αυτός λοιπόν ο αγώνας, η ίδια δηλαδή η ζωή που μας χαρίστηκε όχι μόνο δεν είναι μάταιη όταν την προσφέρουμε στο Χριστό, αλλά έχει ένα ευλογημένο και ένδοξο σκοπό. Αυτή την πληροφορία έχουμε ανάγκη να την κάνει βεβαιότητα μέσα μας ο Κύριος, ώστε να ανανεώνονται οι δυνάμεις μας και να μην αποκάνουμε μέχρι να φτάσουμε στο τέρμα. Και τότε… «θέλουσιν είσθαι εμού, λέγει ο Κύριος των δυνάμεων, εν τη ημέρα εκείνη, όταν εγώ ετοιμάσω τα πολύτιμά μου· και θέλω σπλαγχνισθή αυτούς, καθώς σπλαγχνίζεται άνθρωπος τον υιόν αυτού, όστις δουλεύει αυτόν. Τότε θέλετε επιστρέψει και διακρίνει μεταξύ δικαίου και ασεβούς, μεταξύ του δουλεύοντος τον Θεόν και του μη δουλεύοντος αυτόν». Μαλαχίας γ:17-18
Η ανταμοιβή μας λοιπόν, έρχεται… από το μέλλον, από την αιωνιότητα.
Γι αυτό ξεχνώντας όλα τα περασμένα και τρέχοντας, ας επεκταθούμε με πίστη μπροστά…
Προς «την δόξαν την μέλλουσαν να αποκαλυφθή εις ημάς».
Καλή και Ευλογημένη Χρονιά σε Όλους.
Αιμίλιος Μπαρμπάτος
Κυριακή 26 Δεκεμβρίου 2010
Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ, Η ΜΟΝΗ ΑΛΗΘΙΝΗ ΕΛΠΙΔΑ
«Ας ευφραίνωνται δε πάντες οι ελπίζοντες επί σέ·
ας χαίρωσι διαπαντός, διότι συ περισκεπάζεις αυτούς·
ας καυχώνται ομοίως επί σε οι αγαπώντες το όνομά σου».
Ψαλμός ε:11
Σήμερα το μεγάλο πρόβλημα του κόσμου, πέρα από τα επιμέρους προβλήματα είναι ότι δεν έχει ελπίδα. Είναι απογοητευμένος από τα πάντα. Ενώ βρίσκεται στο σκοτάδι λόγω των δυσκολιών που αντιμετωπίζει, δεν μπορεί να δει έστω στην άκρη του τούνελ λίγο φως, ώστε η καρδιά του να γεμίσει ελπίδα και να πάρει κουράγιο για να συνεχίσει την ομολογουμένως δύσκολη πορεία αυτής της ζωής. Και αυτό συμβαίνει, γιατί η ελπίδα των ανθρώπων στις διάφορες «αξίες» αυτού του κόσμου δικαίως έχει χαθεί. Έτσι, εκπληρώνεται ο λόγος του Κυρίου: «Επικατάρατος ο άνθρωπος, όστις ελπίζει επί άνθρωπον και κάμνει σάρκα βραχίονα αυτού και του οποίου η καρδία απομακρύνεται από του Κυρίου» Ιερεμίας ιζ:5.
Να ελπίσω σε μία καλή δουλειά; Να ελπίσω σε μία ειλικρινή σχέση; Να ελπίσω στα χρήματα ή να ελπίσω έστω στην καλή μου υγεία; Ή μήπως να ελπίσω στις γνωριμίες μου; Όλα αυτά πολλοί τα δοκιμάσαμε, αλλά όλοι απογοητευτήκαμε. Και από ανθρώπους και από δουλειές και από γνωριμίες. Άλλους τους πρόδωσε η υγεία τους, άλλους τους πρόδωσαν οι φίλοι τους, άλλους ακόμα και η οικογένειά τους, με αποτέλεσμα οι περισσότεροι συνάνθρωποι γύρω μας να καταθλίβονται, κάποιοι μάλιστα να έρχονται και σε απόγνωση, γιατί προδομένοι από όλους και όλα ζουν πλέον χωρίς καμία ελπίδα άρα χωρίς δυνάμεις, χωρίς στόχο, χωρίς σκοπό. Έτσι καταλήγει ο άνθρωπος να ζει στο απόλυτο σκοτάδι. Και όμως υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ, υπάρχει ελπίδα σε κάθε πρόβλημα και σε κάθε ανάγκη. Και αυτό το φως μπορούμε να το δούμε μόνο με τα μάτια της πίστεως. «Ευλογημένος ο άνθρωπος ο ελπίζων επί Κύριον και του οποίου ο Κύριος είναι η ελπίς» Ιερεμίας ιζ:7. Και η αυτή η μόνη και αληθινή ελπίδα είναι ο Ιησούς Χριστός.
Ο αναστημένος Χριστός και σήμερα φωνάζει: «Εγώ είμαι το φως του κόσμου· όστις ακολουθεί εμέ δεν θέλει περιπατήσει εις το σκότος, αλλά θέλει έχει το φως της ζωής» Ιωάννης η:12, «Έλθετε προς με, πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, και εγώ θέλω σας αναπαύσει» Ματθαίος ια:28, «Εάν ζητήσητέ τι εν τω ονόματί μου, εγώ θέλω κάμει αυτό» Ιωάννης ιδ:14. Χρειάζεται σε όποια κατάσταση και αν βρισκόμαστε, να φωνάξουμε σαν τον βασιλιά και προφήτη Δαβίδ: «Κύριε ο Θεός μου, επί σε ελπίζω· σώσον με… και ελευθέρωσόν με·» Ψαλμός ζ:1. Ας αναρωτηθούμε γιατί ο Δαβίδ δεν έλπιζε στα πλούτη του ή στη δόξα του, στις δυνάμεις και τις εξουσίες του ή ακόμα στην πνευματικότητά του; Γιατί ήξερε το χαρακτήρα του Θεού. Γνώριζε ότι «ο Κύριος ηδύνεται εις τους φοβουμένους αυτόν, εις τους ελπίζοντας επί το έλεος αυτού.» Ψαλμός ρμζ:11. Χαίρεται ο Κύριος όταν μέσα στα προβλήματά μας ελπίζουμε μόνο σ’ Αυτόν και στο έλεός Του, στο Λόγο Του, γιατί μόνο έτσι μπορεί να δοξαστεί στη ζωή μας. Πρέπει να γνωρίσουμε, πληροφορημένοι από το Λόγο του Θεού και να το πιστέψουμε βαθιά μέσα στην καρδιά μας, ότι η «η ελπίς (στο Θεό) δεν καταισχύνει» Ρωμαίους ε:5. Δηλαδή αν ελπίσουμε στο Κύριο δε θα ντροπιαστούμε, γιατί τότε πραγματικά θα γνωρίσουμε και θα καταλάβουμε ότι όποια λύση και έκβαση έρθει στη ζωή μας, όποια ευρυχωρία ή ελευθερία έρθει μέσα στα προβλήματα μας, όταν έρθει η θεραπεία στην ασθένειά μας και η χαρά όταν επιστρέψει στα χείλη μας δε θα είναι μία συγκυρία τυχαίων γεγονότων, αλλά η ευλογημένη απάντηση του Θεού στην ελπίδα μας σ’ Αυτόν. Και έτσι θα δοξάσουμε τον Θεό και θα ομολογήσουμε ότι πράγματι «πάσα δόσις αγαθή και παν δώρημα τέλειον είναι άνωθεν καταβαίνον από του Πατρός των φώτων». Ιακώβου α:17
Δεν είμαστε μόνοι και ορφανοί σ’ αυτή τη ζωή. Υπάρχει ο Θεός που μας αγαπά και ενδιαφέρεται και φροντίζει για τη ζωή μας και πάνω από όλα για τη σωτηρία της ψυχής μας. Είναι Αυτός που «τα πάντα τα συνεργεί προς το αγαθό σε όσους Τον αγαπούν» Ρωμαίους η:28. Ας ελπίσουμε λοιπόν σ’ Αυτόν και δε θα μας αφήσει να ντροπιαστούμε, όχι μόνο γι’ αυτή τη ζωή που έτσι και αλλιώς είναι ταπεινή και πρόσκαιρη, αλλά και για την ουράνια ζωή που είναι ένδοξη και αιώνια. Ας Τον ευχαριστήσουμε και ας ζητήσουμε από Αυτόν δύναμη και την υπομονή της ελπίδας (Θεσσαλονικείς Α' α:3), ώστε να μπορέσουμε να κάνουμε το θέλημά Του και να πάρουμε από Αυτόν τις ευλογημένες υποσχέσεις Του, που τόσο έχουμε ανάγκη. (Εβραίους ι:36)
«Διότι με την ελπίδα εσώθημεν· ελπίς δε ήτις βλέπεται δεν είναι ελπίς· διότι εκείνο, το οποίον βλέπει τις, διά τι και ελπίζει;» Ρωμαίους η:24
Αιμίλιος Μπαρμπάτος