που απασχολούν τον Άνθρωπο σήμερα...

* * * * * * * * *

* * * * * * * * *
"Le temps est accompli, et le royaume de Dieu s'est approché: repentez-vous et croyez à l'évangile." "The time is accomplished, and the kingdom of God is at hand: repent, and believe the gospel." "Die Zeit ist erfüllt, und das Reich Gottes ist nahe gekommen. Tut Buße und glaubet an das Evangelium." "Ο καιρός συμπληρώθηκε και η βασιλεία τού Θεού πλησίασε· μετανοείτε και πιστεύετε στο ευαγγέλιο."

******************************************** άνοιξη 2021 *************************************************

Πέμπτη 23 Ιουνίου 2011

ΒΑΡΒΑΡΗ ΕΥΤΥΧΙΑ

<...ολόκληρη η διαδικασία του πολιτισμού έχει μεταμορφωθεί σ' ένα χαλκείο ευτυχίας, ευτυχίας του ατόμου κι όχι του προσώπου, εγωιστικής κι όχι ομοιοπαθητικής των άλλων, μιας ευτυχίας ουσιαστικά βάρβαρης, αφού είναι ευτυχία των σαρκικών απολαύσεων, του κορμιού, του στομαχιού, του χωμάτινου, του πρόσκαιρου ανθρώπου. Κι αυτή την ευτυχία την αποζητούν όχι μονάχα οι "πολιτισμένοι", αλλά και οι βάρβαροι. Πού βρίσκεται, λοιπόν, η διαφορά; η μεγαλειώδης έξαρση του ανθρώπου από τον πολιτισμό;
Ο κόσμος μας ζει μέσα σε υπνοβασία. Περπατεί χωρίς να ξέρει πού κατευθύνεται. Ενεργεί ενστικτωδώς και χωρίς πνευματικές αφορμές. Αναζητεί την ευτυχία, αλλά ο βίος του έχει την παταγώδη πενιχρότητα του πυροτεχνήματος. Είμαστε "πολιτισμένοι", αλλά έχουμε τα χέρια αδειανά. Ο αληθινά πολιτισμένος δε φοβάται, αλλά εμείς τρέμουμε για το μέλλον μας. Αισθανόμαστε μπλεγμένοι σε μιαν απέραντη, σατανική παγίδα, και δεν ξέρουμε πώς ν' απαλλαγούμε για να ξανακούσουμε εντός μας το "ανήριθμον γέλασμα" της Ελευθερίας.>
Κ. Τσιρόπουλος, Η Μαρτυρία του Ανθρώπου

...ο Αιώνιος Λόγος του Θεού έχει τις απαντήσεις σ' όλα τα ζητήματα του Ανθρώπου: "Εάν λοιπόν ο Υιός σάς ελευθερώση, όντως ελεύθεροι θέλετε είσθαι." και "Εάν σείς μείνητε εν τω λόγω τω εμώ, είσθε αληθώς μαθηταί μου' και θέλετε γνωρίσει την αλήθειαν, και η αλήθεια θέλει σας ελευθερώσει." Ιησούς Χριστός (Κατά Ιωάννην, η' 30 και 36). Άρα Αληθινή Ελευθερία έχει ο Άνθρωπος ΜΟΝΟ με τον Ιησού, διότι "όπου είναι το Πνεύμα του Κυρίου, εκεί ελευθερία" (Κορινθίους Β'. γ'.17).

Τρίτη 7 Ιουνίου 2011

Ανθρώπινη και Θεϊκή δικαιοσύνη


« Πάνε δέκα μέρες τώρα. Σε ένα φιλμάκι από την Ιαπωνία, ένας μεσόκοπος Ιάπωνας, ιχθυοπώλης, λέει με ένα παράπονο που ωριμάζει σε αγανάκτηση: «Αν έριχνα εγώ βρώμικο νερό στη θάλασσα, θα με έπιαναν αμέσως και θα με τιμωρούσαν». Σχολίαζε έτσι, αποκαρδιωμένος, την είδηση πως η διαχειρίστρια εταιρεία του πυρηνικού εργοστασίου της Φουκουσίμα πετάει στη θάλασσα τα νερά που έχουν μολυνθεί από ραδιενέργεια» (Παντελής Μπουκαλάς, Καθημερινή, 15-4-2011).

Οι συνέπειες από το σεισμό, το «τσουνάμι» και το πυρηνικό ατύχημα στην Ιαπωνία, είναι εφιαλτικές. Ανείπωτος ανθρώπινος πόνος, δεκάδες χιλιάδες νεκροί και αγνοούμενοι, τεράστιου κόστους υλικές ζημιές και ανυπολόγιστου μεγέθους περιβαλλοντική καταστροφή.
Ακόμη μια φορά διαπιστώσαμε ότι ο άνθρωπος είναι αδύναμος και ανυπεράσπιστος απέναντι σε έκτακτα φυσικά φαινόμενα. Δεν είμαστε ούτε παντοδύναμοι, ούτε άτρωτοι, ούτε πάνσοφοι. Αυτές είναι ιδιότητες του Θεού. Γι’ αυτό, το να φοβόμαστε το Θεό, με την έννοια του ιερού σεβασμού, είναι η αρχή της σοφίας (Παρ.1-7).
Τα παραπάνω λόγια ενός απλού ανθρώπου αναδεικνύουν μια μεγάλη αλήθεια. Στον αναπτυγμένο κόσμο υποτίθεται πως όλοι είναι ίσοι ενώπιον του νόμου. Στη πράξη όμως δεν είναι έτσι σχεδόν ποτέ. Στο ζήτημα της προστασίας του περιβάλλοντος έχει καταργηθεί κάθε έννοια νομιμότητας. Τους τελευταίους 2-3 αιώνες η βιομηχανική παραγωγή με τα τοξικά της απόβλητα ρυπαίνει διαρκώς την ατμόσφαιρα και μολύνει υπόγεια ύδατα, ποτάμια και θάλασσες. Στο τωρινό συμβάν, η ραδιενέργεια θα πλήξει και τα ψάρια, με ανυπολόγιστες συνέπειες στη φυσική ισορροπία και τη διατροφική αλυσίδα. Ανάλογα καταστροφική και η πρόσφατη διαρροή πετρελαίου στον κόλπο του Μεξικού, ενώ μικρότερο αλλά κοντινότερο παράδειγμα για μας αποτελεί η μόλυνση του Ασωπού ποταμού στη Βοιωτία από εργοστασιακά λύματα.
Οι κρατικές και διεθνείς νομοθεσίες, ή είναι ανύπαρκτες, ή δεν εφαρμόζονται στον τομέα της προστασίας του περιβάλλοντος. Οι πολυεθνικές εταιρίες εξόρυξης πρώτων υλών, παραγωγής ενέργειας, τροφίμων κτλ, χάριν του κέρδους, παραβιάζουν κάθε κανόνα, θεϊκό και ανθρώπινο, χωρίς η δικαιοσύνη, την οποία οι άνθρωποι διακηρύττουν και στην οποία ελπίζουν, να μπορεί να τους επιβληθεί. Η δικαιοσύνη του ανθρώπου είναι ατελής, σχετική, υποχωρεί μπροστά στη δίψα του για πλουτισμό, δύναμη και εξουσία.
Υπάρχει όμως και μια άλλη δικαιοσύνη, τέλεια, απόλυτη, η δικαιοσύνη του Θεού. Σε αυτήν αξίζει να πιστέψουμε και να ελπίσουμε με όλη μας την καρδιά.
Απ’ αρχής ο Θεός έπλασε όλους εμάς τους ανθρώπους εξ’ ίσου (Ψαλμ. 33-15), «εξ’ ενός αίματος» (Πράξ. 17-26). Δίνει σε όλους μας αγαθά, πονηρούς και αγαθούς, δικαίους και αδίκους (Ματθ. 5-45).
Πάνω απ’ όλα όμως η δικαιοσύνη του Θεού φανερώθηκε με τη με τη ζωή και τη θυσία του Χριστού στο Σταυρό. Εκεί έθεσε τον Αγαπητό Του Υιό, τον αναμάρτητο, «μέσον εξιλεώσεως δια της πίστεως, εν τω αίματι αυτού, προς φανέρωσιν της δικαιοσύνης Αυτού, διά την άφεσιν των προγενομένων αμαρτημάτων, διά της μακροθυμίας του Θεού. Προς φανέρωσιν της δικαιοσύνης Αυτού εν τω παρόντι καιρώ, δια να είναι αυτός δίκαιος, και να δικαιώνει τον πιστεύοντα εις τον Ιησούν» (Ρωμ. 3-25). Τόσο πολύ μας αγάπησε και μας χάρισε την Αιώνια ζωή διά του Χριστού (Ιωάνν. 3-16). Έτσι τώρα, όποιος πιστεύει στο Χριστό, δικαιώνεται ενώπιον του Θεού κι έχει ειρήνη με Αυτόν (Ρωμ.5-1).
Επίσης η δικαιοσύνη του Θεού μέλει να φανερωθεί και να εφαρμοστεί σε όλους, πλούσιους και φτωχούς, ισχυρούς και αδύναμους. Ο απ. Παύλος είπε στους Αθηναίους προφητικά διά Πνεύματος Αγίου ότι «ο Θεός προσδιόρισεν ημέραν, εν η μέλλει να κρίνει την οικουμένη εν δικαιοσύνη, δια ανδρός τον οποίον διόρισε, και έδωσε εις πάντας βεβαίωση περί τούτου, αναστήσας Αυτόν εκ νεκρών» (Πραξ. 17-31). Ο Χριστός θα κρίνει τους ανθρώπους με βάση το Λόγο Του, καθώς είπε στους μαθητές του ότι «ο λόγος τον οποίον ελάληλα, εκείνος θέλει κρίνει τον κόσμο εν τη εσχάτη ημέρα» (Ιωάνν. 12-48). Θα εφαρμόσει δικαιοσύνη και θα εγκαθιδρύσει την Αιώνια Βασιλεία του Θεού, όπου θα κυριαρχεί «δικαιοσύνη, ειρήνη και χαρά εν Πνεύματι Αγίω» (Ρωμ.14-17).
Ας μη μας εκπλήσσει που οι ανθρώπινοι νόμοι δεν έχουν τη δύναμη να εφαρμοστούν στους ισχυρούς της Γης. Ας μη μας καταβάλλει το ότι δεν μπορούμε να αναχαιτίσουμε την περιβαλλοντική καταστροφή του πλανήτη μας, κάτι που βέβαια όλους μας στεναχωρεί, καθώς είναι το προσωρινό σπίτι μας. Όλα είναι γραμμένα και προφητευμένα στο Λόγο του Θεού.
Ας προσευχόμαστε στον Κύριο των δυνάμεων να μας φυλάξει, να μας ελεήσει και να μας βοηθήσει. Αυτός κρατά το σύμπαν στα χέρια Του. Πάνω απ’ όλα όμως να Τον πιστέψουμε, να Τον γνωρίσουμε, να Τον αγαπήσουμε με όλη μας την καρδιά, να ζητούμε τη δική Του δικαιοσύνη (Ματθ.6-33) και να την πράττουμε μέσα στη ζωή μας (Ά Ιωάννου, 2-29). Ο Χριστός έρχεται, κι όσοι Τον αγαπάμε, Τον προσμένουμε. «Κατά δε την υπόσχεσιν Αυτού, νέους ουρανούς και νέαν γην προσμένομεν εν οις δικαιοσύνη κατοικεί» (΄Β Πέτρου, 3-13). Και Αυτός, που είναι δίκαιος κριτής, θα αποδώσει εκείνη την ευλογημένη ημέρα σε όσους επιποθούν την επιφάνεια Αυτού, τον στέφανο της δικαιοσύνης (΄Β Τιμ. 4-8).
Μιχάλης Περιστεράκης
αναδημοσίευση από τη μηνιαία εφημερίδα 'Χριστιανισμός'

Δευτέρα 6 Ιουνίου 2011

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΞΕΝΙΤΕΜΕΝΟΥΣ...


"ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ"......με τον Πάρη Αϊβαλή




Ήταν μια μέρα του Μαΐου, πρωί στην πλατεία με το σιντριβάνι στο Παγκράτι, όπου περιμένουμε να επιβιβάσουμε πελάτες στο ταξί και ενώ ήμουν δεύτερος στη σειρά βλέπω μπροστά στο πρώτο ταξί να πλησιάζουν δύο κυρίες, να φορτώνουν μια βαλίτσα στο πορτμπαγκάζ, τελικά να μπαίνει στο αυτοκίνητο η αρκετά νεώτερη και η άλλη κυρία να μένει στο δρόμο, μετά τους σχετικούς ασπασμούς… Το σημείο που με κέντρισε να κρατήσω αυτό το περιστατικό είναι ακριβώς η επόμενη στιγμή, λίγο μετά αφού έκλεισε η πόρτα και πριν ξεκινήσει το ταξί, η κυρία που έμεινε άλλαξε το πρόσωπό της και τα μάτια της γέμισαν δάκρυα… Δάκρυα της μάνας που χαιρετάει τη θυγατέρα της, που φεύγει για μακριά…

Δεν περνάει ένα λεπτό και μία άλλη κοπέλα με έναν ηλικιωμένο κύριο και μία βαλίτσα έρχονται σε μένα, που πλέον είμαι το πρώτο ταξί στην πιάτσα, φορτώνω τη βαλίτσα και περιμένω να μπουν…, αλλά μπαίνει μόνο η νέα κυρία ενώ ο ηλικιωμένος μένει έξω… Ήταν ο πατέρας της κοπέλας, που κι αυτός χαιρετούσε τη θυγατέρα του, η οποία ζει και εργάζεται στο Παρίσι από τότε που πήγε να σπουδάσει…

Τον τελευταίο καιρό, πριν από το παραπάνω περιστατικό, είχαμε συζητήσει και διαφωνήσει με τον αδελφό μου τον Πάνο, περί του θέματος να φύγει κάποιος και να πάει σ’ άλλη χώρα να εργαστεί όταν στην πατρίδα του αυτό είναι δύσκολο, ενώ κάπου αλλού υπάρχουν καλύτερες συνθήκες… Ο Πάνος το είχε ζήσει προσωπικά ως μετανάστης, αν και εγώ το βίωσα βλέποντας, μικρός τότε, τον πατέρα μου και την μητέρα μου να μην αισθάνονται άνετα, αλλά να πονάει η ψυχή τους για το παιδί τους, το πρώτο τους παιδί, που βρισκόταν στα ξένα… Είναι μνήμες που αναβιώνουν καθώς το σκέφτομαι… και δικαιώνω τις αντιρρήσεις του Πάνου. Δεν περνάνε λίγες μέρες από όλα τα παραπάνω και διαβάζω σε μια από τις επιστολές του Γρηγορίου Ξενόπουλου «για τους ξενιτεμένους», που την έγραψε, στις 21 Απριλίου του 1928, και αφηγείται τον πόνο που έζησε ως ξενιτεμένος από την οικογένειά του, αλλά και την παρηγοριά που βρήκε από ένα λόγο της μητέρας του.

Όμως ας απολαύσουμε τον ίδιο:


***


του Γρηγορίου Ξενόπουλου

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΞΕΝΙΤΕΜΕΝΟΥΣ

(Αθήναι, 21 Απριλίου 1928


Λίγες μέρες πριν από το Πάσχα, είχε πέσει στα χέρια μου το γράμμα μιας μικρής Διαπλασοπούλας, που, πρώτη φορά ξενιτεμένη, έγραφε στη «Διάπλαση» για την ξενιτιά. Α, με τι πόνο που ήταν γραμμένο αυτό το γράμμα! Και πόσο μεταδοτικός γινόταν αυτός ο πόνος μ’ ένα απλό, ανεπιτήδευτο γράψιμο!... Λείπω απ’ την πατρίδα μου τόσα χρόνια, που έπαψα πια να θεωρώ τον εαυτό μου ξενιτεμένο. Ε, η μικρή μας φίλη μ’ έκανε να συλλογιστώ πως κι εγώ στερούμαι το πατρικό μου σπίτι και η μητέρα μου, και να αιστανθώ τον πόνο της ξενιτιάς, όπως σχεδόν τον αισθανόμουν τα πρώτα χρόνια, τότε που δεν τον είχα ακόμα συνηθίσει ή δεν ήξερα το γιατρικό του…

Τη νύχτα πάλι του Μεγάλου Σαββάτου, την ώρα που γινόταν η Ανάσταση, και χτυπούσαν οι καμπάνες χαρμόσυνα, κι έλαμπαν τ’ αναρίθμητα κεριά, κι ανέβαιναν ψηλά οι φωτεινές ρουκέτες, και γέμιζε ο ουρανός από πολύχρωμα άστρα, και ψελνόταν θριαμβευτικά το «Χριστός Ανέστη, κι αναγάλλιαζε κάθε ψυχή, - εγώ ξαναθυμήθηκα το γράμμα της μικρής μας φίλης και τη φαντάστηκα πόσο θα πονούσε, αυτή την ώρα της χαράς, στη μαύρη ξενιτιά της, και πόσο πιο ζωηρά συλλογιζόταν, θα ποθούσε το σπίτι της, τη μητερούλα της.

Κι ο νους μου πήγε στους ξενιτεμένους, σ’ όλους τους ξενιτεμένους, που, σαν κι εκείνη, έκαναν Πάσχα μακριά από τις πατρίδες τους, τους μικρούς προπάντων που για πρώτη φορά ξενιτεύονταν. Και θυμήθηκα – ω, τι ζωηρά, που το θυμήθηκα! – το πρώτο Πάσχα που έκαμα κι εγώ στην Αθήνα, τότε που πρωτόρθα φοιτητής, δεκαπέντε χρονών παιδί… Ήταν, μα την αλήθεια, θλιβερότατο αυτό το Πάσχα της ξενιτιάς! Απορούσα που έβλεπα γύρω μου ανθρώπους τόσο χαρούμενους. Μου φαινόταν ψέματα που αναστήθηκε ο Χριστός. Και βιαζόμουν να τελειώσει η πολύφωτη και πολύκροτη τελετή, για να μείνω μόνος και να κλάψω…

Τον ίδιο πόνο αισθανόμουν σ’ όλες τις μεγάλες γιορτές, σ’ όλες τις μεγάλες χαρές. Θυμόμουν το σπίτι μου, τη μητέρα μου, τους δικούς μου και τίποτα δεν μπορούσε να με παρηγορήσει. Όπως τα θυμούνται κι είναι απαρηγόρητοι όλοι οι ξενιτέμενοι για πρώτη φορά, τα πρώτα χρόνια. Έπειτα, σιγά-σιγά, συνηθίζουν. Εκείνοι τουλάχιστον που είναι υποχρεωμένοι να ζουν στην ξενιτιά, κάνουν την ανάγκη φιλοτιμία. Στο τέλος, ξεχνούν ολωσδιόλου πως είναι ξενιτεμένοι. Και δεν το θυμούνται με πόνο, παρά κάπου-κάπου, όταν ένα περιστατικό τους φέρνει ξαφνικά μια πολύ ζωηρή ανάμνηση, όταν βρεθούν μπροστά στον ακράτητο πόνο ενός φρεσκοξενιτεμένου, όταν διαβάσουν ένα γράμμα, σαν αυτό που διάβασα εγώ λίγες μέρες πριν από το Πάσχα…

Θυμόμουν λοιπόν, εκείνη τη νύχτα, τα παιδικά μου, τα φοιτητικά μου χρόνια με τον πόνο τους. Κι ανάμεσα στ’ άλλα, θυμήθηκα και την παρηγοριά, το «γιατρικό», που είπα στην αρχή. Το γιατρικό της νοσταλγίας. Κι αυτό μου τόδωσε τότε η μητέρα μου, το πρώτο ή το δεύτερο καλοκαίρι που γύρισα στην πατρίδα μου να περάσω τις διακοπές. Ήμαστε το βράδυ στο περιβόλι μας, η μητέρα μου κι εγώ. Καταφέραμε επιτέλους να μείνουμε μονάχοι, να μιλήσουμε οι δυο μας. Κι είχαμε να πούμε τόσα πολλά ύστερ’ από τόσων μηνών χωρισμό! Αλήθεια γραφόμαστε δυο φορές τη βδομάδα, αλλά είναι πράγματα – τα περισσότερα ίσως και τα καλύτερα – που δε λέγονται παρά με το στόμα… Κι όμως σωπαίνουμε, σα να μην είχαμε να πούμε τίποτα! Η χαρά, η ευτυχία της ένωσης, μας βούβαιναν. Κι ήταν αρκετό για μας να αισθανόμαστε ο ένας κοντά στον άλλο, να κρατιόμαστε αγκαλιασμένοι, να κοιταζόμαστε στα μάτια… Μια στιγμή, δεν ξέρω πώς, σήκωσα τα μάτια μου ψηλά. Ο καλοκαιριάτικος ουρανός έλαμπε μ’ όλη του τη μεγαλοπρέπεια, μ’ όλο του το μυστήριο. Ήταν «νύχτα γλυκιά, και το φεγγάρι…» δεν έβγαινε «να σκεπάσει άστρο κανένα», που λέει κι ο Σολωμός.

- Τι όμορφα! Ψιθύρισα.

Τότε κι η μητέρα μου σήκωσε τα μάτια της στον ουρανό. Και σε λίγο μου είπε.

- Να, αυτός ο ουρανός με παρηγορούσε για τη στέρησή σου.

- Με την προσευχή;

- Και με τη θέα του μονάχη… Κάθε φορά που σήκωνα τα μάτια μου ψηλά κι έβλεπα αυτό τον απέραντο θόλο, συλλογιζόμουν: «Κάτω απ’ αυτόν ζούμε όλοι. Είναι η κοινή μας στέγη, η μεγάλη». Κι η απόσταση από δω ως την Αθήνα μίκραινε, και μου φαινόταν πως σ’ είχα πάλι εδώ, κοντά μου, πως κοιμόσουν ακόμα στη διπλανή μου κάμαρα, όπως πρώτα…

Α, τι εντύπωση που μου έκανε, τι υποβολή είχε για μένα αυτός ο λόγος της μητέρας μου!... Από τότε, στην ξενιτιά μου, κάθε φορά που θυμόμουν με πόνο τη μητέρα μου, τ’ αδέλφια μου, τους δικούς μου, σήκωνα τα χέρια μου ψηλά, έβλεπα τον ουρανό, αυτό «τον απέραντο θόλο που μας σκεπάζει όλους», και μου φαινόταν πως βρίσκονταν πάλι κοντά μου, στη διπλανή μου κάμαρα. Κι ο πόνος μου γλύκαινε, κι η παρηγοριά έμπαινε στην ψυχή μου βαθιά… Είχα πια το γιατρικό της ξενιτιάς, το αντίδοτο της νοσταλγίας. Το συσταίνω στη μικρή μας ξενιτεμένη. Το συσταίνω σ’ όλους τους ξενιτεμένους.

Σας ασπάζομαι, Φαίδων