Στο τέλος κάθε ημέρας και πριν πέση να κοιμηθή ο Ρωμαίος Αυτοκράτωρ Βεσπασιανός, συνήθιζε να χαράζη πάντα λίγες γραμμές στο ημερολόγιό του, σχετικά με την απόδοσή του και το έργο του της ημέρας. Μερικές φορές, όταν η ημέρα του περνούσε χωρίς να ‘χη επιτελεσθή κάτι το θετικό και ωφέλιμο, αρκιόταν να σημειώνη τις λέξεις «diem perdidi», που σημαίνουν «έχασα μια ημέρα».
Τούτο είναι ένα καλό μάθημα για το Χριστιανό, στον οποίον ο Κύριός του παραγγέλει να ζη «εξαγοραζόμενος τον καιρόν του» (Εφεσίους ε’ 16). Τα απέραντα χωράφια των ανθρώπινων ψυχών, που λευκά ήδη προσμένουν τους εργάτες του κυρίου του θερισμού, οι τόσοι αναμμένοι δαυλοί των αμαρτωλών, για τους οποίους ο Θεός παραγγέλλει: «Σώζετε αρπάζοντες αυτούς από τη φωτιά» (Ιούδα 23), καλούν τον πιστό του Θεού, κάθε μέρα του που θα περάση χαμένη και κούφια, αποτελούν ένα κακό ανεπανόρθωτο. Γιατί η σπατάλη του πλούτου επανορθώνεται, της υγείας σπάνια, του χρόνου όμως ποτέ.
Και παραγωγικός χρόνος της ζωής μας είναι πολύ μικρότερος απ’ ό,τι ίσως νομίζουμε. Έχει υπολογισθή ότι ο χρόνος της εργασίας ενός ανθρώπου 60 χρόνων, αφού αφαιρεθούν τα χρόνια της παιδικής ηλικίας, του ύπνου, του φαγητού, των ασθενειών, των φλυαριών και άλλων πραγμάτων, μόλις ανέρχεται σε 12 χρόνια.
Αλήθεια! Πόσο λίγος χρόνος μας μένει για σοβαρή και δημιουργική εργασία!
«Δίδαξέ μας, Κύριε, να μετράμε έτσι τις ημέρες μας, ώστε να προσκολλάμε τις καρδιές μας στη σοφία» (Ψαλμός 90:12).
ΜΙΛΤ. Δ. ΑΓΓΕΛΑΤΟΣ
«Αυτά που μου ‘πε η ζωή» Αθήνα, 1950
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου