Ήταν μια εποχή, γράφει ο Λούθηρος, όπου μεγάλη απαισιοδοξία και θλίψη με είχαν καταλάβει, βλέποντας τη δική μου αμαρτωλότητα, την κακία του κόσμου και τους κινδύνους που περιστοίχιζαν την Εκκλησία.
Μια μέρα βλέπω ξαφνικά τη γυναίκα μου μαυροντυμένη. Έκπληκτος τη ρώτησα, γιατί έβαλε πένθος.
- Δεν το ‘μαθες; πέθανε ο Θεός, μ’ απάντησε.
- Πώς λες τέτοιες ανοησίες, μπορεί ποτέ να πεθάνη ο Θεός; παρατήρησα.
- Αν αυτό που λες είναι αλήθεια, τότε πώς απελπίζεσαι και αποκάνεις, σαν να μην υπήρχε ζωντανός Θεός στον ουρανό; με ρώτησε μ’ απορία.
Ήταν πραγματικά το μάθημα που χρειαζόμουν. Ευχαρίστησα τον Θεό για μια τόσο πιστή γυναίκα που μου ‘χε χαρίσει και απόκτησα ξανά το θάρρος μου για τη συνέχιση του δύσκολου έργου μου.
Είναι πολλές οι αντιξοότητες και οι θλίψεις, που συναντά ο πιστός στο έργο του (σ.α. και στη ζωή του) για τον Κύριο. Όσο όμως μεγάλες και αν είναι, θα πρέπει να ενθυμείται ότι πολύ πιο μεγάλος και άπειρα πιο δυνατός είναι ο Κύριος του έργου, ο ζωντανός Χριστός. Όταν σ’ αυτόν αποβλέπουμε και επιστηριζόμαστε στη χάρη του, θα μπορέσουμε να υπερπηδήσουμε και να υπερνικήσουμε τα πάντα.
Αν ο απόστολος Πέτρος άρχισε να καταποντίζεται, είναι γιατί απέσπασε το βλέμμα του από τον Κύριο (Ματθαίος ιδ’ 30). Αν ο πιστός καταποντίζεται πολλές φορές στα κύματα των δυσκολιών και θλίψεων, είναι γιατί δεν αποβλέπει στον Κύριό του, σαν σε «Αρχηγό και τελειωτή της πίστεώς του» (Εβρ. ιβ’ 2).
Ζη ο Χριστός και ζη νικηφόρο ζωή κείνος που πιστεύει και αποβλέπει σε ζωντανό Κύριο.ΜΙΛΤ. Δ. ΑΓΓΕΛΑΤΟΣ«Αυτά που μου ‘πε η ζωή» Αθήνα, 1950
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου