Να τι αναφέρει ένας Ρουμανικός μύθος:
Ζούσε κάποτε μια χελιδονομάνα και είχε πέντε μικρά, που προσπαθούσε με κάθε φροντίδα και μητρική στοργή ν’ αναθρέψη. Ήρθε όμως καιρός που η χελιδοομάχα γέρασε τόσο, που δεν μπορούσε να πετάξη. Αντίθετα τα μικρά της, που είχαν μεγαλώσει αρκετά΄, μπορούσαν πια να πετούν.
Η γρια χελιδονομάνα τα φώναξε μια μέρα και τους είπε:
- Καλά μου παιδιά, εγώ τόσο καιρό σας φροντίζω και σας τρέφω. Τώρα δεν μπορώ να πετάξω πια. Χωρίς να επιβαρύνω κανένα σας, θα σας παρακαλούσα να μου φέρνατε το καθένα ένα σπυρί σιτάρι την ημέρα. Έτσι με πέντε σπυριά την ημέρα θα μπορέσω να ζήσω.
Τα παιδιά με χαρά συμφώνησαν. Την πρώτη μέρα πέντε ωραία σπυριά ήρθαν στην ανήμπορη μητέρα. Τη δεύτερη όμως ημέρα το καθένα παιδί σκέφτηκε και είπε: «Σήμερα έχω δουλειά, δεν πειράζει’ θα πάνε στη μητέρα τ’ άλλα μου αδέλφια». Έτσι σκέφτηκαν και την τρίτη και την τέταρτη μέρα, ώσπου η χελιδονομάνα ψόφησε απ’ την πείνα.
Έτσι μια μάνα μπόρεσε να θρέψη πέντε παιδιά, ενώ πέντε παιδιά δεν μπόρεσαν να συντηρήσουν μια μάνα.
Πόσες φορές η ιστορία τούτη δεν επαναλαμβάνεται στη ζωή των ανθρώπων! Δεν είναι δυστυχώς λίγα τα παιδιά κείνα που μόλις νοιώσουν να δυναμώνουν οι φτερούγες τους, αφήνουν τη φωλιά της οικογενειακής τους ζωής, ξεχνούν όλες τις θυσίες των γονέων τους και πετούν μακριά πολύ, χωρίς ποτέ να ξαναγυρίσουν σ’ αυτή.
"Στον καλύτερο τόπο βάλε να κατοικήση ο πατέρας σου" (Γένεση μζ’ 6), συμβουλεύει ο Φαραώ τον Ιωσήφ. «Τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα σου, για να ‘σαι μακροχρόνιος στη γη» (Έξοδος κ’12), συνιστά η Βίβλος.
Το παιδί κείνο που σαν πρώτο του μέλημα δεν έχει τη βιωτική εξασφάλιση των γονέων του, που θα ‘ναι ξεχείλισμα της αγάπης και σεβασμού του σ’ αυτούς, θα πρέπει να φέρνεται στο δικαστήριο της ζωής. Αυτό ας τον καταδικάζη, ας τον εξοστρακίζη από τη μεγάλη οικογένεια που λέγεται κοινωνία, ας τ’ αφαιρή τον τίτλο του ανθρώπου’ είναι ανάξιος να τον φέρνη.
ΜΙΛΤ. Δ. ΑΓΓΕΛΑΤΟΣ
«Αυτά που μου ‘πε η ζωή» Αθήνα, 1950
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου