που απασχολούν τον Άνθρωπο σήμερα...

* * * * * * * * *

* * * * * * * * *
"Le temps est accompli, et le royaume de Dieu s'est approché: repentez-vous et croyez à l'évangile." "The time is accomplished, and the kingdom of God is at hand: repent, and believe the gospel." "Die Zeit ist erfüllt, und das Reich Gottes ist nahe gekommen. Tut Buße und glaubet an das Evangelium." "Ο καιρός συμπληρώθηκε και η βασιλεία τού Θεού πλησίασε· μετανοείτε και πιστεύετε στο ευαγγέλιο."

******************************************** άνοιξη 2021 *************************************************

Δευτέρα 29 Μαρτίου 2010

ΠΕΘΑΝΕ Ο ΘΕΟΣ


Ήταν μια εποχή, γράφει ο Λούθηρος, όπου μεγάλη απαισιοδοξία και θλίψη με είχαν καταλάβει, βλέποντας τη δική μου αμαρτωλότητα, την κακία του κόσμου και τους κινδύνους που περιστοίχιζαν την Εκκλησία.

Μια μέρα βλέπω ξαφνικά τη γυναίκα μου μαυροντυμένη. Έκπληκτος τη ρώτησα, γιατί έβαλε πένθος.
- Δεν το ‘μαθες; πέθανε ο Θεός, μ’ απάντησε.
- Πώς λες τέτοιες ανοησίες, μπορεί ποτέ να πεθάνη ο Θεός; παρατήρησα.
- Αν αυτό που λες είναι αλήθεια, τότε πώς απελπίζεσαι και αποκάνεις, σαν να μην υπήρχε ζωντανός Θεός στον ουρανό; με ρώτησε μ’ απορία.
Ήταν πραγματικά το μάθημα που χρειαζόμουν. Ευχαρίστησα τον Θεό για μια τόσο πιστή γυναίκα που μου ‘χε χαρίσει και απόκτησα ξανά το θάρρος μου για τη συνέχιση του δύσκολου έργου μου.

Είναι πολλές οι αντιξοότητες και οι θλίψεις, που συναντά ο πιστός στο έργο του (σ.α. και στη ζωή του) για τον Κύριο. Όσο όμως μεγάλες και αν είναι, θα πρέπει να ενθυμείται ότι πολύ πιο μεγάλος και άπειρα πιο δυνατός είναι ο Κύριος του έργου, ο ζωντανός Χριστός. Όταν σ’ αυτόν αποβλέπουμε και επιστηριζόμαστε στη χάρη του, θα μπορέσουμε να υπερπηδήσουμε και να υπερνικήσουμε τα πάντα.
Αν ο απόστολος Πέτρος άρχισε να καταποντίζεται, είναι γιατί απέσπασε το βλέμμα του από τον Κύριο (Ματθαίος ιδ’ 30). Αν ο πιστός καταποντίζεται πολλές φορές στα κύματα των δυσκολιών και θλίψεων, είναι γιατί δεν αποβλέπει στον Κύριό του, σαν σε «Αρχηγό και τελειωτή της πίστεώς του» (Εβρ. ιβ’ 2).
Ζη ο Χριστός και ζη νικηφόρο ζωή κείνος που πιστεύει και αποβλέπει σε ζωντανό Κύριο.
ΜΙΛΤ. Δ. ΑΓΓΕΛΑΤΟΣ
«Αυτά που μου ‘πε η ζωή» Αθήνα, 1950

Σάββατο 27 Μαρτίου 2010


Δεν χρειάστηκε να πάω πολύ μακριά από την Αθήνα για να 'τραβήξω' αυτή τη φωτογραφία... στα Πατήσια, σ' ένα οικόπεδο που χρησιμοποιείτε για στάθμευση αυτοκινήτων - εκεί που κάποτε ήταν κάποια μονοκατοικία με την αυλή της και τον κήπο της - η Άνοιξη... φανερώνεται σε σημεία που δεν πατάνε οι τροχοί των αυτοκινήτων...











Τα χαμομήλια ευωδιάζουν και δίνουν
μια όμορφη πινελιά στην κακογουστιά
της 'σύγχρονης' Αθήνας...

Το Πάσχα έρχεται και μαζί του έρχονται και τα σκουπίδια


Στα Καμίνια του Πειραιά το φετινό Πάσχα, θα το περάσουν οι κάτοικοι παρέα με τα σκουπίδια, τα οποία έχουν γίνει μικροί λόφοι. Αυτή η «παραμέληση» των σκουπιδιών γίνετε σχεδόν σε όλες τις γιορτές, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι τα σκουπίδια είναι πλήρως αντιαισθητικά και δύσοσμα, είναι μια μεγάλη εστία μολύνσεως και ιδιαίτερα επικίνδυνα για τα παιδιά, αφού πολλές μάζες σκουπιδιών έχουν συσσωρευτεί έξω από σχολεία και παιδικές χαρές! Και το πρόβλημα δεν τελειώνει εκεί, διότι πολλές μάζες σκουπιδιών είναι κοντά σε καταστήματα τροφίμων π.χ. φούρνους, κρεοπωλεία, ψητοπωλεία κ.ά.

Ο δήμος Πειραιά όμως δεν φαίνεται διατεθειμένος να λάβει δραστικά μέτρα και φυσικά δεν έχει ευθύνες μόνο ο δήμος, αλλά και οι εργαζόμενοι στον τομέα καθαριότητας, οι οποίοι σχεδόν με αδιαφορία για τον συνάνθρωπό τους, απέχουν των καθηκόντων τους αφήνοντας πίσω τους το πρόβλημα που προαναφέραμε.
Δηλαδή ουσιαστικά, ο δήμος και οι εργαζόμενοι του, δεν παρέχουν τις υπηρεσίες που είναι υποχρεωμένοι να παρέχουν στον απλό πολίτη-κάτοικο των Καμινίων και όλου του Πειραιά, αλλά ο πολίτης-κάτοικος είναι υποχρεωμένος να πληρώνει τον δήμο μέσα από την ΔΕΗ (π.χ. σε Εκκαθαριστικό λογαριασμό 49,00 ευρώ, για το Δήμο Πειραιώς αντιστοιχούν 32,87 ευρώ!!!), σε μια πολύ δύσκολη για τα οικονομικά εποχή και ας μην κάνει ο δήμος την δουλειά του. Η απαίτηση του απλού, νομοταγή και βιοπαλαιστή κάτοικου Καμινίων και όλου του Πειραιά* είναι να τα βρουν δήμος και εργαζόμενοι, γιατί αυτό που γίνετε σχεδόν σε κάθε Πάσχα & Χριστούγεννα με τα σκουπίδια, είναι από γελοίο ως απαράδεκτο.

Ύστερα θέλουμε τουρισμό στην Ελλάδα. Κάποιος είχε πει, ότι στην Ελλάδα υπάρχουν Έλληνες γαλλόφιλοι, γερμανόφιλοι κλπ, αλλά Έλληνες φιλέλληνες δεν υπάρχουν…

*«Ο λιμένας του Πειραιά είναι ο μεγαλύτερος της Ευρώπης και ένας από τους μεγαλύτερους του κόσμου σε επιβατική κίνηση» http://el.wikipedia.org/wiki/Πειραιάς

Τετάρτη 24 Μαρτίου 2010

ΤΙΜΑ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΣΟΥ


Να τι αναφέρει ένας Ρουμανικός μύθος:

Ζούσε κάποτε μια χελιδονομάνα και είχε πέντε μικρά, που προσπαθούσε με κάθε φροντίδα και μητρική στοργή ν’ αναθρέψη. Ήρθε όμως καιρός που η χελιδοομάχα γέρασε τόσο, που δεν μπορούσε να πετάξη. Αντίθετα τα μικρά της, που είχαν μεγαλώσει αρκετά΄, μπορούσαν πια να πετούν.

Η γρια χελιδονομάνα τα φώναξε μια μέρα και τους είπε:

- Καλά μου παιδιά, εγώ τόσο καιρό σας φροντίζω και σας τρέφω. Τώρα δεν μπορώ να πετάξω πια. Χωρίς να επιβαρύνω κανένα σας, θα σας παρακαλούσα να μου φέρνατε το καθένα ένα σπυρί σιτάρι την ημέρα. Έτσι με πέντε σπυριά την ημέρα θα μπορέσω να ζήσω.

Τα παιδιά με χαρά συμφώνησαν. Την πρώτη μέρα πέντε ωραία σπυριά ήρθαν στην ανήμπορη μητέρα. Τη δεύτερη όμως ημέρα το καθένα παιδί σκέφτηκε και είπε: «Σήμερα έχω δουλειά, δεν πειράζει’ θα πάνε στη μητέρα τ’ άλλα μου αδέλφια». Έτσι σκέφτηκαν και την τρίτη και την τέταρτη μέρα, ώσπου η χελιδονομάνα ψόφησε απ’ την πείνα.

Έτσι μια μάνα μπόρεσε να θρέψη πέντε παιδιά, ενώ πέντε παιδιά δεν μπόρεσαν να συντηρήσουν μια μάνα.

Πόσες φορές η ιστορία τούτη δεν επαναλαμβάνεται στη ζωή των ανθρώπων! Δεν είναι δυστυχώς λίγα τα παιδιά κείνα που μόλις νοιώσουν να δυναμώνουν οι φτερούγες τους, αφήνουν τη φωλιά της οικογενειακής τους ζωής, ξεχνούν όλες τις θυσίες των γονέων τους και πετούν μακριά πολύ, χωρίς ποτέ να ξαναγυρίσουν σ’ αυτή.

"Στον καλύτερο τόπο βάλε να κατοικήση ο πατέρας σου" (Γένεση μζ’ 6), συμβουλεύει ο Φαραώ τον Ιωσήφ. «Τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα σου, για να ‘σαι μακροχρόνιος στη γη» (Έξοδος κ’12), συνιστά η Βίβλος.

Το παιδί κείνο που σαν πρώτο του μέλημα δεν έχει τη βιωτική εξασφάλιση των γονέων του, που θα ‘ναι ξεχείλισμα της αγάπης και σεβασμού του σ’ αυτούς, θα πρέπει να φέρνεται στο δικαστήριο της ζωής. Αυτό ας τον καταδικάζη, ας τον εξοστρακίζη από τη μεγάλη οικογένεια που λέγεται κοινωνία, ας τ’ αφαιρή τον τίτλο του ανθρώπου’ είναι ανάξιος να τον φέρνη.

ΜΙΛΤ. Δ. ΑΓΓΕΛΑΤΟΣ

«Αυτά που μου ‘πε η ζωή» Αθήνα, 1950

Σάββατο 20 Μαρτίου 2010

ΤΡΟΠΟΣ ΕΚΔΙΚΗΣΕΩΣ






Κάποιος Αθηναίος ρώτησε μια μέρα το Σωκράτη, πώς θα μπορούσε να εκδικηθή τον εχθρό του. Και ο μεγάλος σοφός του απάντησε:

- Αν γίνης καλύτερός του.

Πράγματι το να υψωθής πάνω από το φθόνο και την έχθρα του άλλου, το να δης τον εχθρό σου με μάτι συμπαθείας, το να τον βοηθήσης να σηκωθή ενώ αυτός πρωτύτερα σε χτύπησε για να πέσης, αυτό είναι νίκη, είναι ό,τι αξίζει να χαρακτηριστή με τη λέξη αγάπη. Αποτελεί ακόμη τις πιότερες φορές το μόνο μέσον και το μόνο όπλο για την κατανίκηση του κακού, γα την αφύπνιση του εχθρού σου.

Η παρακάτω ιστορία επικυρώνει τις σκέψεις τούτες.



Πάνω από μια γέφυρα του Σηκουάνα δυο-τρεις διαβάτες παρακολουθούσαν έναν που με τη βάρκα του προχωρούσε προς το ρέμα. Σε μια στιγμή αφήνοντας τα κουπιά έπιασε το σκύλο του και τον έριξε με δύναμη στο νερό για να τον πνίξη, επειδή αυτό τον τρόπο διάλεξε για ν’ απαλλαγή από ένα ζώο που του είχε γίνει ανεπιθύμητο. Το δυστυχισμένο το ζώο προσπαθούσε ν’ αντιμετωπίση το ρέμα και να φθάση στη βάρκα. Ο κύριός του όμως με το κουπί στο χέρι το χτυπούσε και το εμπόδιζε.

Ο αγώνας αυτός κράτησε αρκετή ώρα. Ξαφνικά ο κύριος του σκύλου, στην προσπάθειά του ν’ απομακρύνη το ζώο με το κουπί, έχασε την ισορροπία του και έπεσε στο νερό. Το ρέμα άρχισε να τον παρασέρνη, όταν το πιστό σκυλί, ξεχνώντας θα ‘λεγε κανείς τη βάναυση συμπεριφορά του κυρίου του, τον έφθασε και αρπάζοντάς τον με τα δόντια από το σακάκι τον έσπρωχνε προς την όχθη, όπου οι διαβάτες τον σήκωσαν από το νερό.

Κατησχυμένος και ντροπιασμένος αγκάλιασε το πιστό του σκυλί, φιλώντας το και χύνοντας δάκρυα μετανοίας και ευγνωμοσύνης για την πρώτη του απάνθρωπη συμπεριφορά.

ΜΙΛΤ. Δ. ΑΓΓΕΛΑΤΟΣ

«Αυτά που μου ‘πε η ζωή» Αθήνα, 1950

Παρασκευή 12 Μαρτίου 2010

ΓΡΑΦΕΙΟ ΚΙΝΗΣΕΩΣ


Στο στρατό, και ιδιαίτερα στα προκεχωρημένα κλιμάκια επιχειρήσεων, υπάρχει ένα «Γραφείο Κινήσεως» καθώς λέγεται. Σκοπός του είναι η άμεσος εξυπηρέτησις σε οχήματα και άλλα μεταφορικά μέσα, κάθε παρουσιαζόμενης ανάγκης.

Στην πόρτα ενός τέτοιου γραφείου και με κόκκινα ζωηρά γράμματα, ήταν καρφωμένη η εξής έξυπνη και ψυχολογημένη επιγραφή: «Είσαι έτοιμος ν’ αναχωρήσεις;». Και από κάτω επεξηγούσε: «Σε οποιαδήποτε στιγμή του 24ώρου, μπορεί να διαταχθής να πας κάπου με τ’ όχημά σου. Είσαι έτοιμος ν’ αναχωρήσεις; Τα λάστιχα του αυτοκινήτου σου είναι φουσκωμένα; Έχεις βενζίνη στο ντεπόζιτό σου; Το Φύλλο Κινήσεώς σου είναι θεωρημένο;».

Αλλά το θέαμα τούτο συναντιέται και έξω από το στρατό. Ολόκληρη η γη μας τι άλλο είναι παρά ένα τεράστιο γραφείο κινήσεως; 3.500 ψυχές την ώρα και 85.000 το 24ωρο, αναχωρούν με τ’ αυτοκίνητο που λέγεται θάνατος και με προορισμό την αιωνιότητα. Άλλες τόσες και περισσότερες ψυχές έρχονται με τ’ αυτοκίνητο που λέγεται γέννηση, να σταθμεύσουν γι’ άγνωστο χρόνο στον πλανήτη μας.

Και μέσα από την αδιάκοπη τούτη κίνηση, υψώνεται παμμέγιστη η προειδοποίηση: «Είσαι έτοιμος ν’ αναχωρήσης;». Μ’ άλλα λόγια: «Μια οποιαδήποτε στιγμή, σε οποιαδήποτε ηλικία, ενδέχεται ν’ αναχωρήσης. Γνώρισες και πίστεψες στη λυτρωτική αγάπη του Χριστού που ‘ναι ο μόνος δρόμος προς τον Ουρανό; Η ψυχή σου έχει πλυθή στο εξιλαστήριο αίμα του σταυρού Του; Αν όχι, τώρα, όσο είναι καιρός ευπρόσδεκτος, ετοιμάσου ν’ απαντήσης τον Θεόν σου» (Αμώς δ’ 12).

Μη βασιστής αλλού για το επικείμενο αυτό ταξείδι σου. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Τα τυχόν καλά σου έργα και προσπάθειες ή η πίστη σου σ’ άλλους ανθρώπους, δεν μπορούν να σ’ ανοίξουν δρόμο προς τον ουρανό. Άκουσε πώς μιλεί ο Χριστός: «Εγώ είμαι η αλήθεια, η οδός και η ζωή… Κανένας δεν έρχεται προς τον Πατέρα, παρά μέσω εμού» (Ιωάννη ιδ’ 6).

ΜΙΛΤ. Δ. ΑΓΓΕΛΑΤΟΣ

«Αυτά που μου ‘πε η ζωή» Αθήνα, 1950

Πέμπτη 11 Μαρτίου 2010

DIEM PERDIDI


Στο τέλος κάθε ημέρας και πριν πέση να κοιμηθή ο Ρωμαίος Αυτοκράτωρ Βεσπασιανός, συνήθιζε να χαράζη πάντα λίγες γραμμές στο ημερολόγιό του, σχετικά με την απόδοσή του και το έργο του της ημέρας. Μερικές φορές, όταν η ημέρα του περνούσε χωρίς να ‘χη επιτελεσθή κάτι το θετικό και ωφέλιμο, αρκιόταν να σημειώνη τις λέξεις «diem perdidi», που σημαίνουν «έχασα μια ημέρα».

Τούτο είναι ένα καλό μάθημα για το Χριστιανό, στον οποίον ο Κύριός του παραγγέλει να ζη «εξαγοραζόμενος τον καιρόν του» (Εφεσίους ε’ 16). Τα απέραντα χωράφια των ανθρώπινων ψυχών, που λευκά ήδη προσμένουν τους εργάτες του κυρίου του θερισμού, οι τόσοι αναμμένοι δαυλοί των αμαρτωλών, για τους οποίους ο Θεός παραγγέλλει: «Σώζετε αρπάζοντες αυτούς από τη φωτιά» (Ιούδα 23), καλούν τον πιστό του Θεού, κάθε μέρα του που θα περάση χαμένη και κούφια, αποτελούν ένα κακό ανεπανόρθωτο. Γιατί η σπατάλη του πλούτου επανορθώνεται, της υγείας σπάνια, του χρόνου όμως ποτέ.

Και παραγωγικός χρόνος της ζωής μας είναι πολύ μικρότερος απ’ ό,τι ίσως νομίζουμε. Έχει υπολογισθή ότι ο χρόνος της εργασίας ενός ανθρώπου 60 χρόνων, αφού αφαιρεθούν τα χρόνια της παιδικής ηλικίας, του ύπνου, του φαγητού, των ασθενειών, των φλυαριών και άλλων πραγμάτων, μόλις ανέρχεται σε 12 χρόνια.

Αλήθεια! Πόσο λίγος χρόνος μας μένει για σοβαρή και δημιουργική εργασία!

«Δίδαξέ μας, Κύριε, να μετράμε έτσι τις ημέρες μας, ώστε να προσκολλάμε τις καρδιές μας στη σοφία» (Ψαλμός 90:12).

ΜΙΛΤ. Δ. ΑΓΓΕΛΑΤΟΣ

«Αυτά που μου ‘πε η ζωή» Αθήνα, 1950

Τετάρτη 10 Μαρτίου 2010

ΜΟΝΗ ΕΜΒΑΣΙΑ






Το κάστρο της Μονεμβασίας έπαιξε πάντοτε σπουδαίο ρόλο, ιδιαίτερα στους αγώνες του 1821. Η εδαφική της διαμόρφωση την έκανε απόρθητη κι όταν όλες οι γύρω πολιτείες υπέκυπταν στη Φράγκικη δουλεία, αυτή ανάπνεε το ζωογόνο αέρα της λευτεριάς.

Το όνομα της δείχνει την πραγματικότητα των παραπάνω. Μονεμβασία ή Μόνη Εμβασία σημαίνει «μοναδική είσοδος», σ’ ένα δε παλαιό τοπικό χρονικό διαβάζουμε τα εξής: «Δύσβατον τόπον παρά τον της θαλάσσης αιγιαλόν ευρόντες και πόλιν οχυράν οικοδομήσαντες και Μονεμβασίαν ταύτην ονομάσαντες, δια το μίαν έχειν των εν αυτώ εισπορευομένων την είσοδον, εν αυτή τη πόλει κατώκησαν».

Στο απόρθητο κάστρο της Μονεμβασίας κανείς δεν μπορούσε να μπη, αν δεν περνούσε από τη μοναδική είσοδο, την «μόνην εμβασίαν». Και όταν η είσοδος κείνη κλειούσε τότε κανείς δεν μπορούσε, όσο και να προσπαθούσε, να μπη στην οχυρωμένη πόλη.

Το ίδιο συμβαίνει και με τη σωτηρία του ανθρώπου. Η αποστασία του πρώτου ανθρώπου, η αμαρτία και η αποκοπή του από την αγάπη του Θεού, έκαμαν τη θεία Δικαιοσύνη να κλείση την είσοδο προς τον ουρανό για τον κάθε αμαρτωλό. Ο ουρανός έγινε το απόρθητο φρούριο, η ανεκπλήρωτη νοσταλγία και επιπόθηση του αμαρτωλού.

Ώσπου ήρθε ο Χριστός. Αυτός μεγαλόστομα διακήρυξε το «Εγώ είμαι η οδός… Κανένας δεν έρχεται προς τον Πατέρα ει μη δι’ εμού» (κατά Ιωάννη ιδ’ 6). Το εξιλαστήριο έργο του ξεμαντάλωσε την κλειστή πόρτα, για να ‘χη τώρα η κάθε πιστή ψυχή «ελεύθερη την είσοδο στα άγια των αγίων» (επιστολή προς Εβραίους ι’ 9).

Ο Ουρανός μπορεί να ονομαστεί και αυτός Μονεμβασία «δια το μίαν έχειν των εν αυτώ εισπορευομένων την είσοδον», τον Ιησού Χριστό.

ΜΙΛΤ. Δ. ΑΓΓΕΛΑΤΟΣ

«Αυτά που μου ‘πε η ζωή» Αθήνα, 1950

Τρίτη 9 Μαρτίου 2010

IN MEDIAS RES


(“στη μέση των πραγμάτων”)

Διηγούνται ότι τον περασμένο αιώνα ένα Ισπανικό πλοίο που μετέφερε μετανάστες, εξώκειλε σ’ ένα ακατοίκητο νησί του Ειρηνικού, μακρυά από κάθε γραμμή συγκοινωνίας.

Το έδαφος του νησιού ήταν γόνιμο και έτσι οι ναυαγοί αποφάσισαν να καλλιεργήσουν τους σπόρους (σιτηρά, όσπρια κ.ά.), που υπήρχαν άφθονα στο πλοίο τους. Έτσι θα μπορούσαν να διατραφούν το χειμώνα, ώσπου να διορθωθούν οι βλάβες του καραβιού που θ’ απαιτούσαν αρκετούς μήνες.

Καθώς όμως προχωρούσαν εξερευνώντας το εσωτερικό του νησιού, ανακάλυψαν ένα πλούσιο κοίτασμα χρυσού. Αμέσως όλοι άρχισαν να σκάβουν, μαζεύοντας σε σωρούς το χρυσάφι. Πέρασαν έτσι οι πρώτες βδομάδες και μήνες.

Τ’ αποτελέσματα υπήρξαν μοιραία. Οι τροφές εξαντλήθηκαν, ο χειμώνας άρχισε και κάθε καλλιέργεια ήταν πλέον αδύνατη. Όλοι έγιναν σαν σκελετοί από την πείνα και το χειμωνιάτικο κρύο τους σώριασε νεκρούς, ανάμεσα στους σωρούς των θησαυρών τους. Έπεσαν θύματα της πλεονεξία τους.

Πόσες φορές η ιστορία τούτη επαναλαμβάνεται στην καθημερινή μας ζωή! Η ζωή, σαν άλλο απατηλό χρυσορυχείο, με τις μέριμνες και τις πολλές της φροντίδες, απορροφάει πολλές φορές κάθε ικμάδα της ανθρώπινης δραστηριότητός μας, χωρίς να επιτρέπει στη ψυχή να σκεφθή για το μέλλον.

Οι σπουδές μας που πρέπει να ολοκληρωθούν, το σπίτι που πρέπει να χτιστή, η προίκα της κόρης που πρέπει να ετοιμαστή, είναι τα πράγματα στα γινώμαστε δούλοι και που μας αποκλείουν από το κήρυγμα, τη Βιβλική μας μελέτη, την επικοινωνία μας με το Θεό. Είσαμε που ‘ρχεται η βαρυχειμωνιά, όπου η καρδιά μας σκληρύνεται, με τελικό θλιβερό κατάντημα τη μοιραία πτώση μας ανάμεσα στα πράγματα, που γίνονται τώρα οι κατήγοροί μας μπροστά στη δίκαιη κρίση του Θεού.

Γι’ αυτό ο Λόγος του Θεού συμβουλεύει: «ΜΗ θησαυρίζετε για να ‘χετε θησαυρούς πάνω στη γη, όπου το σκουλήκι και η σκουριά τους αφανίζουν, και όπου κλέφτες διατρυπούν και κλέβουν’ αλλά θησαυρίζετε για να ‘χετε θησαυρούς στον ουρανό, όπου ούτε σκουλήκι ούτε σκουριά αφανίζουν και όπου κλέφτες δεν διατρυπούν ούτε κλέβουν» (Κατά Ματθαίον ς’ 19).

ΜΙΛΤ. Δ. ΑΓΓΕΛΑΤΟΣ

«Αυτά που μου ‘πε η ζωή» Αθήνα, 1950

Δευτέρα 8 Μαρτίου 2010

Μιλήματα της ζωής



Κάποιοι άνθρωποι που πέρασαν ή περνάνε ήδη από τον κόσμο αυτό δώσανε περισσότερο την καρδιά τους σ’ Αυτόν και ευαισθητοποίησαν την ακοή της ψυχής τους ώστε να «διαβάζουν» τη ζωή και να παίρνουν τις Ουράνιες διδασκαλίες. Ένας τέτοιος άνθρωπος ήταν ο Μιλτιάδης Αγγελάτος. Ένα ‘μπουκέτο’ από ωραίες διδακτικές ιστορίες εκδόθηκε το 1950 από τον ίδιο με τίτλο «Αυτά που μου είπε η ζωή», από όπου και θα αναδημοσιεύσω. Μας χρειάζονται…


ΛΥΠΗ ΕΙΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΝ

Κάποιος φυσιοδίφης, με το μικροσκόπιο στο μάτι, ξαπλωμένος σ’ ένα λειβάδι, κυττούσε ώρα πολλή ένα αγρολούλουδο.

Ένας τσοπάνος που ‘τυχε να βόσκη εκεί τα πρόβατά του, μη μπορώντας να καταλάβη πώς ένας σοβαρός κύριος μπορούσε ν’ ασχολείται με τ’ αγριολούλουδα του λειβαδιού, πήγε κοντά στον επιστήμονα και τον ρώτησε τί έκανε τόση ώρα ξαπλωμένος στο γρασίδι.

- Σκύψε και κύτταξε, του είπε ο φυσιοδίφης.

Έσκυψε ο τσοπάνος και κύτταξε μέσα από το μικροσκόπιο. Ξαφνικά ξέσπασε σε κλάμματα και είπε.

- Ώ κύριε, καλύτερα να μη μου δείχνατε.

- Γιατί; Ρώτησε περίεργα αυτός.

- Τόσες φορές, χωρίς να το ξέρω, μ’ αυτά μου τα χοντροπάπουτσα πάτησα πάρα πολλά τέτοια όμορφα πράγματα.

Μα μήπως δε συμβαίνει το ίδιο και με τον αμετανόητο άνθρωπο; Διαβαίνει και ειρωνεύεται, γιατί δεν μπορεί να νοιώσει, όλους εκείνους που ξαπλωμένοι στο γρασίδι της χάριτος του Θεού, θαυμάζουν την πανομορφιά της θείας αγάπης και του ελέους. Και με τα χοντροπάπουτσα της αμάθειάς τους ποδοπατούν τις ευλογημένες τούτες αξίες.

Σκύψε, ψυχή, και κύττα. Δες μέσα από το μικροσκόπιο του Θείου Λόγου, τη λυτρωτική αγάπη που είσαμε τώρα ποδοπατούσες. Τότε θα κλάψης και συ, όπως τόσοι άλλοι. Μη φοβηθής όμως το κλάμμα σου τούτο. Εϊναι ευλογημένα δάκρυα, είναι κλάμμα που φέρνει στη σωτηρία της ψυχής σου.