Μια χριστουγεννιάτικη ιστορία..

Ξεχνώντας τα περασμένα…

«Τα μεν οπίσω λησμονών, εις δε τα έμπροσθεν επεκτεινόμενος, τρέχω…»

Φιλιππησίους γ:13

Προς την αιωνιότητα…

Ο χρόνος προχωράει δυστυχώς μόνο προς μία κατεύθυνση. Μπροστά. Και εμείς αναγκαστικά τον ακολουθούμε. Αν ρωτήσουμε τους περισσότερους ανθρώπους ποιο είναι το τέλος αυτού του μονόδρομου που όλοι μαζί πορευόμαστε, θα ακούσουμε απογοητευτικές απαντήσεις γεμάτες φόβο. Οι περισσότεροι προσπαθούν να μην σκέπτονται αυτά που έρχονται, γιατί για αυτούς το τέλος του δρόμου είναι ο θάνατος. Αλλά και τη πορεία δεν μπορούν να τη φανταστούν και πολύ καλύτερη. «Οι άνθρωποι θέλουσιν αποψυχεί εκ του φόβου και προσδοκίας των επερχομένων δεινών…». Λουκάς κα:26. Λογικό είναι όταν έχεις σκοτάδι να τα θεωρείς όλα μάταια, ακόμα και την ίδια τη ζωή. Γι αυτό σαν σε καταφύγιο στρέφονται στα περασμένα, στις λιγοστές, όμορφες αναμνήσεις, που όμως δεν είναι παρά ένα ανεπίστρεπτο παρελθών. Έτσι δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να πορεύονται με την πλάτη γυρισμένη στην πραγματικότητα, που αναπόφευκτα θα τους προλάβει.

Όμως η Καλή Αγγελία του Λόγου του Θεού μας αποκαλύπτει την αλήθεια.

Μας αποκαλύπτει ότι το τέλος του δρόμου αυτής της ζωής, για τα παιδιά του Θεού, για τους πιστεύοντας εις Αυτόν, είναι η αιώνια ζωή, μία ατελεύτητη ζωή στην παρουσία του Θεού. Εκεί που Αυτός «θα σκηνώσει μετά των ανθρώπων» και θα «εξαλείψει παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών, και ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον, ούτε πένθος ούτε κραυγή ούτε πόνος δεν θέλουσιν υπάρχει πλέον· διότι τα πρώτα παρήλθον». Αποκάλυψις κα:3-4

Ο απ. Παύλος μας φανερώνει δια του Αγίου Πνεύματος ότι στο τέλος του δρόμου του Χριστιανού υπάρχει ένα αμάραντο στεφάνι, ένα βραβείο, «το βραβείο της άνω κλήσεως του Θεού εν Χριστώ Ιησού». Φιλιπ. γ:14, για το οποίο αξίζει να ξεχάσουμε όλα τα περασμένα, όχι μόνο τα άσχημα –αδικίες, θλίψεις, απογοητεύσεις, χασούρες, αντιπαραθέσεις- αλλά και όλα όσα για εμάς ίσως ήταν κέρδος –η όποια καρποφορία, δικαίωση, αύξηση υλική ή πνευματική, εκβάσεις και ότι άλλο μας δώρισε η χάρη του Θεού το χρόνο που πέρασε- γιατί όλα αυτά δεν πρόκειται να μας ωφελήσουν αν δεν συνεχίσουμε τον δρόμο μας προς τα εμπρός «περπατώντας εν φρονήσει… εξαγοραζόμενοι τον καιρόν». Κολοσσαείς δ:5, «προσμένοντες και σπεύδοντες εις την παρουσίαν της ημέρας του Θεού» Πέτρου Β’ γ:12, κοιτάζοντας πάντα προς το πρόσωπο του Ιησού Χριστού του Σωτήρα μας, μάλιστα τρέχοντας, γιατί μόνο έτσι, ίσως καταφέρουμε να καταλήξουμε «εις την εξανάστασιν των νεκρών». Φιλιπ. γ:11

Για τους Χριστιανούς δεν είναι μόνο το τέλος του δρόμου ένδοξο αλλά και η πορεία. Μία πορεία-αγώνας. Αγώνας επέκτασης της βασιλείας των ουρανών, καταρχάς μέσα μας, με όπλα μας το Άγιο Πνεύμα και τον ευλογημένο καρπό Του, που πρώτοι εμείς γευόμαστε και απολαμβάνουμε. Αλλά και αγώνας επέκτασης της βασιλείας των ουρανών και στους συνανθρώπους μας. Με όπλα μας, αυτή τη φορά, την ομολογία που μας χάρισε ο Ιησούς Χριστός και το φως των καλών έργων της αγάπης, που οa πρώτος Αυτός μας πρόσφερε, ώστε «να ίδωσι και να δοξάσωσι τον Πατέρας σας τον εν τοις ουρανοίς» Ματθ. ε:16. «Πας λοιπόν όστις με ομολογήση έμπροσθεν των ανθρώπων, θέλω ομολογήσει και εγώ αυτόν έμπροσθεν του Πατρός μου του εν ουρανοίς». Ματθ. ι:32

Αυτός λοιπόν ο αγώνας, η ίδια δηλαδή η ζωή που μας χαρίστηκε όχι μόνο δεν είναι μάταιη όταν την προσφέρουμε στο Χριστό, αλλά έχει ένα ευλογημένο και ένδοξο σκοπό. Αυτή την πληροφορία έχουμε ανάγκη να την κάνει βεβαιότητα μέσα μας ο Κύριος, ώστε να ανανεώνονται οι δυνάμεις μας και να μην αποκάνουμε μέχρι να φτάσουμε στο τέρμα. Και τότε… «θέλουσιν είσθαι εμού, λέγει ο Κύριος των δυνάμεων, εν τη ημέρα εκείνη, όταν εγώ ετοιμάσω τα πολύτιμά μου· και θέλω σπλαγχνισθή αυτούς, καθώς σπλαγχνίζεται άνθρωπος τον υιόν αυτού, όστις δουλεύει αυτόν. Τότε θέλετε επιστρέψει και διακρίνει μεταξύ δικαίου και ασεβούς, μεταξύ του δουλεύοντος τον Θεόν και του μη δουλεύοντος αυτόν». Μαλαχίας γ:17-18

Η ανταμοιβή μας λοιπόν, έρχεται… από το μέλλον, από την αιωνιότητα.

Γι αυτό ξεχνώντας όλα τα περασμένα και τρέχοντας, ας επεκταθούμε με πίστη μπροστά…

Προς «την δόξαν την μέλλουσαν να αποκαλυφθή εις ημάς».

Καλή και Ευλογημένη Χρονιά σε Όλους.

Αιμίλιος Μπαρμπάτος

Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ, Η ΜΟΝΗ ΑΛΗΘΙΝΗ ΕΛΠΙΔΑ

«Ας ευφραίνωνται δε πάντες οι ελπίζοντες επί σέ·

ας χαίρωσι διαπαντός, διότι συ περισκεπάζεις αυτούς·

ας καυχώνται ομοίως επί σε οι αγαπώντες το όνομά σου».

Ψαλμός ε:11

Σήμερα το μεγάλο πρόβλημα του κόσμου, πέρα από τα επιμέρους προβλήματα είναι ότι δεν έχει ελπίδα. Είναι απογοητευμένος από τα πάντα. Ενώ βρίσκεται στο σκοτάδι λόγω των δυσκολιών που αντιμετωπίζει, δεν μπορεί να δει έστω στην άκρη του τούνελ λίγο φως, ώστε η καρδιά του να γεμίσει ελπίδα και να πάρει κουράγιο για να συνεχίσει την ομολογουμένως δύσκολη πορεία αυτής της ζωής. Και αυτό συμβαίνει, γιατί η ελπίδα των ανθρώπων στις διάφορες «αξίες» αυτού του κόσμου δικαίως έχει χαθεί. Έτσι, εκπληρώνεται ο λόγος του Κυρίου: «Επικατάρατος ο άνθρωπος, όστις ελπίζει επί άνθρωπον και κάμνει σάρκα βραχίονα αυτού και του οποίου η καρδία απομακρύνεται από του Κυρίου» Ιερεμίας ιζ:5.

Να ελπίσω σε μία καλή δουλειά; Να ελπίσω σε μία ειλικρινή σχέση; Να ελπίσω στα χρήματα ή να ελπίσω έστω στην καλή μου υγεία; Ή μήπως να ελπίσω στις γνωριμίες μου; Όλα αυτά πολλοί τα δοκιμάσαμε, αλλά όλοι απογοητευτήκαμε. Και από ανθρώπους και από δουλειές και από γνωριμίες. Άλλους τους πρόδωσε η υγεία τους, άλλους τους πρόδωσαν οι φίλοι τους, άλλους ακόμα και η οικογένειά τους, με αποτέλεσμα οι περισσότεροι συνάνθρωποι γύρω μας να καταθλίβονται, κάποιοι μάλιστα να έρχονται και σε απόγνωση, γιατί προδομένοι από όλους και όλα ζουν πλέον χωρίς καμία ελπίδα άρα χωρίς δυνάμεις, χωρίς στόχο, χωρίς σκοπό. Έτσι καταλήγει ο άνθρωπος να ζει στο απόλυτο σκοτάδι. Και όμως υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ, υπάρχει ελπίδα σε κάθε πρόβλημα και σε κάθε ανάγκη. Και αυτό το φως μπορούμε να το δούμε μόνο με τα μάτια της πίστεως. «Ευλογημένος ο άνθρωπος ο ελπίζων επί Κύριον και του οποίου ο Κύριος είναι η ελπίς» Ιερεμίας ιζ:7. Και η αυτή η μόνη και αληθινή ελπίδα είναι ο Ιησούς Χριστός.

Ο αναστημένος Χριστός και σήμερα φωνάζει: «Εγώ είμαι το φως του κόσμου· όστις ακολουθεί εμέ δεν θέλει περιπατήσει εις το σκότος, αλλά θέλει έχει το φως της ζωής» Ιωάννης η:12, «Έλθετε προς με, πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, και εγώ θέλω σας αναπαύσει» Ματθαίος ια:28, «Εάν ζητήσητέ τι εν τω ονόματί μου, εγώ θέλω κάμει αυτό» Ιωάννης ιδ:14. Χρειάζεται σε όποια κατάσταση και αν βρισκόμαστε, να φωνάξουμε σαν τον βασιλιά και προφήτη Δαβίδ: «Κύριε ο Θεός μου, επί σε ελπίζω· σώσον με… και ελευθέρωσόν με·» Ψαλμός ζ:1. Ας αναρωτηθούμε γιατί ο Δαβίδ δεν έλπιζε στα πλούτη του ή στη δόξα του, στις δυνάμεις και τις εξουσίες του ή ακόμα στην πνευματικότητά του; Γιατί ήξερε το χαρακτήρα του Θεού. Γνώριζε ότι «ο Κύριος ηδύνεται εις τους φοβουμένους αυτόν, εις τους ελπίζοντας επί το έλεος αυτού.» Ψαλμός ρμζ:11. Χαίρεται ο Κύριος όταν μέσα στα προβλήματά μας ελπίζουμε μόνο σ’ Αυτόν και στο έλεός Του, στο Λόγο Του, γιατί μόνο έτσι μπορεί να δοξαστεί στη ζωή μας. Πρέπει να γνωρίσουμε, πληροφορημένοι από το Λόγο του Θεού και να το πιστέψουμε βαθιά μέσα στην καρδιά μας, ότι η «η ελπίς (στο Θεό) δεν καταισχύνει» Ρωμαίους ε:5. Δηλαδή αν ελπίσουμε στο Κύριο δε θα ντροπιαστούμε, γιατί τότε πραγματικά θα γνωρίσουμε και θα καταλάβουμε ότι όποια λύση και έκβαση έρθει στη ζωή μας, όποια ευρυχωρία ή ελευθερία έρθει μέσα στα προβλήματα μας, όταν έρθει η θεραπεία στην ασθένειά μας και η χαρά όταν επιστρέψει στα χείλη μας δε θα είναι μία συγκυρία τυχαίων γεγονότων, αλλά η ευλογημένη απάντηση του Θεού στην ελπίδα μας σ’ Αυτόν. Και έτσι θα δοξάσουμε τον Θεό και θα ομολογήσουμε ότι πράγματι «πάσα δόσις αγαθή και παν δώρημα τέλειον είναι άνωθεν καταβαίνον από του Πατρός των φώτων». Ιακώβου α:17

Δεν είμαστε μόνοι και ορφανοί σ’ αυτή τη ζωή. Υπάρχει ο Θεός που μας αγαπά και ενδιαφέρεται και φροντίζει για τη ζωή μας και πάνω από όλα για τη σωτηρία της ψυχής μας. Είναι Αυτός που «τα πάντα τα συνεργεί προς το αγαθό σε όσους Τον αγαπούν» Ρωμαίους η:28. Ας ελπίσουμε λοιπόν σ’ Αυτόν και δε θα μας αφήσει να ντροπιαστούμε, όχι μόνο γι’ αυτή τη ζωή που έτσι και αλλιώς είναι ταπεινή και πρόσκαιρη, αλλά και για την ουράνια ζωή που είναι ένδοξη και αιώνια. Ας Τον ευχαριστήσουμε και ας ζητήσουμε από Αυτόν δύναμη και την υπομονή της ελπίδας (Θεσσαλονικείς Α' α:3), ώστε να μπορέσουμε να κάνουμε το θέλημά Του και να πάρουμε από Αυτόν τις ευλογημένες υποσχέσεις Του, που τόσο έχουμε ανάγκη. (Εβραίους ι:36)

«Διότι με την ελπίδα εσώθημεν· ελπίς δε ήτις βλέπεται δεν είναι ελπίς· διότι εκείνο, το οποίον βλέπει τις, διά τι και ελπίζει;» Ρωμαίους η:24

Αιμίλιος Μπαρμπάτος

24γράμματα – Ηλεκτρονικό Περιοδικό: Γλώσσα – Ιστορία – Πολιτισμός » Περί Χριστουγέννων…

24γράμματα – Ηλεκτρονικό Περιοδικό: Γλώσσα – Ιστορία – Πολιτισμός » Περί Χριστουγέννων…

ΧΑΙΡΕΤΑ ΜΑΣ ΤΟΝ ΠΛΑΤΑΝΟ!

(γιατί το λέμε έτσι)

Γράφει ο

Λεωνίδας Ανδριανός

από την εφημερίδα Τα νέα του Ελληνικού

των Απανταχού εξ Ελληνικού Γορτυνίας

Στην συνοικία των θεών, στην ιστορική και γραφική Πλάκα, στο τέρμα της οδού

Αιόλου, και ακριβώς απέναντι από τους «αέρηδες», ή αλλιώς το ιστορικό ρολόι του Ανδρόνικου, που βρίσκεται μέσα στον χώρο της Ρωμαϊκής αγοράς, σώζεται μέχρι σήμερα μια χτιστή πέτρινη καμάρα, που είναι η είσοδος ενός ελεύθερου χώρου. Στον χώρο αυτό, ελειτουργούσε το πρώτο τούρκικο θρησκευτικό σχολείο, κάτι σαν ιερατική σχολή, ο λεγόμενος Μεντρεσές, όταν η Αθήνα, ήταν υπόδουλη στους Τούρκους. Αργότερα, το κτίριο αυτό, έγινε φυλακές. Εκεί εφυλακίστηκε, ο διαβόητος ληστής – λήσταρχος Μπίμπησης, ο οποίος μια ημέρα, εμφανίστηκε στον διευθυντή της φυλακής και του εζήτησε, να του επιτρέψει εκεί στην άκρη της αυλής, κοντά στην μάντρα να φυτέψει ένα πλάτανο. Ο διευθυντής, εδέχθηκε το αίτημα του, και του επέτρεψε να το φυτέψει.

Στην συνέχεια ο ληστής, κάθε ημέρα επότιζε, και επεριποιείτο τον πλάτανο. Αυτή η φροντίδα του ληστή προς τον πλάτανο, εκίνησε την περιέργεια του διευθυντή, και μια ημέρα τον ρώτησε, γιατί το έκανε αυτό. Ο ληστής έκρυβε καλά το μυστικό του! Το αποκάλυψε μόνο, όταν ο διευθυντής του έδωσε τον λόγο της τιμής του, ότι θα το σεβαστεί, όποιο και να είναι αυτό. Οι δυο άνδρες, δώσανε τα χέρια, και ο ληστής απεκάλυψε, ότι εφύτεψε εκεί και επότιζε τον πλάτανο, ελπίζοντας μια ημέρα να μεγαλώσει, και τότε εκείνος, να σκαρφαλώσει, και να πηδήξει έξω από την μάντρα και να δραπετεύσει!

Το μυστικό, δεν έμεινε για πολύ μυστικό. Κάποια στιγμή διέρρευσε, το έμαθαν οι Αθηναίοι, οι οποίοι το εθεώρησαν αστείο, και καθώς η φυλακή ήταν στο κέντρο της πόλης, επέρναγαν από εκεί, και κορόιδευαν τους φυλακισμένους, με τη γνωστή φράση «χαιρέτα μας τον πλάτανο»! Αλλά ο διευθυντής, εκτίμησε τόσο πολύ την ειλικρίνεια του ληστή, ώστε με εισήγηση που έκανε στο υπουργείο της Δικαιοσύνης, επέτυχε να του χαρίσουν έξι μήνες φυλάκιση.

Σήμερα, στον ερειπωμένο χώρο του Μεντρεσέ, δηλαδή της παλιάς φυλακής, στεγάζεται το μουσείο της λαϊκής μουσικής, ενώ στην μέση της μικρής πλακόστρωτης πλατείας, υπάρχει ένας πλάτανος, στην σκιά του οποίου πίνουνε την ρετσίνα τους, οι πελάτες μιας πολύ παλιάς πλακιώτικης ταβέρνας,, που και αυτή ονομάζεται «Πλάτανος»!

Και μια και ο λόγος για ληστές, πρέπει εδώ να ξεκαθαρίσουμε, ότι αυτοί οι ληστές-λήσταρχοι, δεν ήσαντε κατ’ ανάγκη κακοποιά στοιχεία, και δεν είχανε καμία σχέση, με τους σημερινούς ληστές.

Οι περισσότεροι από αυτούς, ήσαντε καπετάνιοι, παλικάρια, που είχανε διακριθεί στην καταπολέμηση των Τούρκων, τους οποίους το ανοργάνωτο και αδιάφορο κράτος, τους είχε εγκαταλείψει, και πολλοί από αυτούς, επέθαναν φτωχοί και στερημένοι. Άλλοι, πάλι, από αυτούς, καθώς γύριζαν στα βουνά,, ήσαντε ο φόβος και ο τρόμος, για όσους έκαναν αδικίες και εθησαύριζαν εκμεταλλευόμενοι, τον απλό κοσμάκη. Ελήστευαν τους πολύ πλούσιους και άδικους αφεντάδες, και τα χρήματα τα εμοίραζαν στους φτωχούς, στα ορφανά παιδιά, και επροίκιζαν φτωχές κοπέλες, και έκαναν διάφορες αγαθοεργίες.

Τα πράγματα, όμως, άλλαξαν. Άλλαξαν και ο ληστές. Ληστές, υπάρχουνε και σήμερα, μόνο που δεν έχουνε χατζάρες και κουμπούρια, αλλά χαρτιά και καλαμάρια. Δεν έχουνε γένια και μουστάκια, αλλά είναι καλοξυρισμένοι, ή με λίγο έστω μουσάκι. Δεν φοράνε τσαρούχια, αλλά καλογυαλισμένα σκαρπίνια. Δεν κοιμούνται σε σπηλιές, αλλά σε πανάκριβες βίλες και κότερα (εφοπλιστές, σοσιαλιστές, καπιταλιστές). Δεν καβαλάνε άλογα, αλλά γυαλιστερές Μερσεντές. Δεν ληστεύουν τους πλούσιους αλλά το φτωχό κοσμάκη, και τα κρατικά ταμεία. Δεν τους λένε

ληστές, αλλά τοκογλύφους, τραπεζίτες και εκβιαστές!

Δεν τους τιμωρεί, και δεν τους φυλακίζει κανένας νόμος, και κανένα κράτος, γιατί κατάφεραν να γίνουν αυτοί οι ίδιοι …. Και ο νόμος και το κράτος!

μικρά 'αλιεύματα'....

Διαβάζοντας την παλαιότερη αθηναϊκή εφημερίδα που κυκλοφορεί, την 'Εστία" του Σαββάτου 20/11, στη στήλη "ο πάγκος των νέων βιβλίων", όπου παρατίθενται κάποια νέα βιβλία, αντιγράφω το εισαγωγικό σημείωμα:

"Ετελείωσαν και οι δημοτικές εκλογές και η κατάστασις επανέρχεται στην καθημερινότητα, χωρίς όμως ο χειμώνας να διακρίνεται ακόμη στον ορίζοντα. Οι ωραίες ημέρες που περνούμε, με την φθινοπωρινή υφή τους παρηγορούν για πολλά από τα παθήματα που ζούμε. Ο τόπος μας είναι πράγματι ευλογημένος από τον Θεό και δεν το συνειδητοποιούμε. Θα μπορούσαμε λόγου χάριν να πληρώνομε ήδη αφειδώς πετρέλαιο ή φυσικό αέριο για την κεντρική θέρμανση ενώ εμείς έχουμε ακόμη ανοικτά τα παράθυρα, που λέει ο λόγος! Ας είμεθα ευχαριτημένοι με τα μικρά αλλά σπουδαία δώρα του Θεού."

Επί χάρτου....

η κληση του Θεου

Σύγχρονα κοινωνικά προβλήματα

του ΑΙΜ. ΜΠΑΡΜΠΑΤΟΥ

Τα παιδιά της μοναξιάς και της απελπισίας

(α’ μέρος)

Σύμφωνα με τα λόγια ειδικών: ‘Έχει αποδειχτεί ιστορικά ότι σε καιρούς κρίσης, οικονομικής και κοινωνικής ή κρίσης αξιών, εμφανίζεται κύμα τοξικομανίας και αυτό γιατί ανατρέπονται οι σταθερές της ζωής… και τότε οι άνθρωποι προσπαθούν να μη σκέφτονται…”.

Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει ότι σήμερα ζούμε σε εποχή κρίσης και μάλιστα σε πολλά επίπεδα;

Τα ναρκωτικά δεν είναι μόνο ένα πρόβλημα νόμου και τάξης ή ένα πρόβλημα δημόσιας υγείας, που ως τέτοιο θα έπρεπε να το αντιμετωπίζει η πολιτεία, αλλά κυρίως ένα κοινωνικό πρόβλημα που δυστυχώς αφορά περισσότερο τους νέους, αλλά και κατ’ επέκταση όλους μας.

Τι ωθεί όμως τους νέους στα ναρκωτικά;

Ο Λόγος του Θεού μας φανερώνει τον εσωτερικό - πνευματικό άνθρωπο, που στο αφιλόξενο περιβάλλον «του κόσμου τούτου» του οποίου (παρά την άγνοια των ανθρώπων, κατά τα λόγια του Κυρίου) «άρχων είναι ο διάβολος», αντιμετωπίζει πέρα των άλλων προβλημάτων και πνευματικά προβλήματα. Και η εκκλησία, το σώμα του Χριστού, πρέπει να αντιμετωπίσει τα ναρκωτικά και τους χρήστες τους ως ένα τέτοιο πνευματικό πρόβλημα. Όχι σαν μία “αλήτικη” συμπεριφορά κάποιων ατίθασων και παράνομων νεαρών, αλλά σαν ένα πνευματικό πρόβλημα που έχει να κάνει με τα αδιέξοδα, τα αναπάντητα ερωτηματικά, τις διαλυμένες οικογένειες, την εσωτερική μοναξιά, το ανικανοποίητο των νέων σήμερα, παρόλο το βομβαρδισμό τους με κάθε είδους απολαύσεις, την “εγκατάλειψη” τους -εντός και εκτός εισαγωγικών- από την πολιτεία, τις οικογένειες τους, τις πολιτικές και “πνευματικές” εξουσίες, αλλά και τους συνανθρώπους τους, στους οποίους συγκαταλεγόμαστε -κάποιες φορές- και όλοι εμείς. Ένα πνευματικό πρόβλημα που έχει όμως τη λύση του στο πρόσωπο και στα λόγια του Κυρίου μας, του Ιησού Χριστού, «εάν ο Υιός σας ελευθερώση, όντως ελεύθεροι θέλετε είσθαι» (Ιωάννης η΄ 36). Γιατί τα ναρκωτικά είναι δεσμά. Δεσμά ψυχής και σώματος. Και χρειάζεται κάποιος δυνατότερος «εισελθών εις την οικίαν, πρώτον να δέση τον δυνατόν, και τότε θέλει διαρπάσει τα σκεύη αυτού» (Μάρκος γ΄ 27). Όταν αφήσουμε τον Χριστό να μπει στη καρδιά μας, μας ελευθερώνει, μας αναγεννά, μας σώζει. Και αυτό το άνοιγμα της καρδιάς γίνεται με την ΠΙΣΤΗ στο έργο Του. Το έργο της θυσίας Του στο σταυρό του Γολγοθά.

Μερικά στατιστικά στοιχεία θα μας δείξουν το μέγεθος του προβλήματος παγκοσμίως, αλλά και στην πατρίδα μας:

• Υπολογίζεται ότι 208 εκατομμύρια άτομα παγκοσμίως είναι περιστασιακοί χρήστες, 112 εκατ. χρήστες μίας φοράς το μήνα και 26 εκατ. προβληματικοί χρήστες.
• 7.000 Ευρωπαίοι πεθαίνουν κάθε χρόνο από υπερβολική δόση ναρκωτικών ουσιών. Δηλαδή περίπου 20 άτομα την ημέρα, μόνο στην Ευρώπη.
• Σύμφωνα με έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής: “Ουδεμία ουσιαστική πρόοδος σημειώθηκε τα τελευταία 10 χρόνια στον τομέα της καταπολέμησης των ναρκωτικών”. Αντίθετα…
• …επειδή η παραγωγή οπίου από το 2006 και μετά αυξήθηκε σημαντικά στο Αφγανιστάν, (κύρια χώρα παραγωγής οπίου) οι τιμές μειώθηκαν από 10% - 30% στις περισσότερες δυτικές χώρες και οι χρήστες αυξήθηκαν. (Άραγε γιατί τις τελευταίες δεκαετίες Ρώσοι και Αμερικάνοι πολεμάνε στα έρημα βουνά του Αφγανιστάν για την κατάκτησή του;)
• 320 δισ. δολάρια είναι σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του ΟΗΕ ο ετήσιος παγκόσμιος τζίρος του ναρκεμπορίου.
• Στην Ελλάδα η προβληματική χρήση ξεκίνησε περίπου στα μέσα της δεκαετίας του ΄80 και σήμερα η πατρίδα μας βρίσκεται στις πρώτες πέντε θέσεις στην Ε.Ε. στους αιφνίδιους θανάτους από ναρκωτικά, στις ηλικίες 15-39 ετών.

Τα στατιστικά στοιχεία είναι πολλά και πολύ θλιβερά.

Με περιθώρια κέρδους που υπερβαίνουν το 5.000% οι χοντρέμποροι γίνονται πάμπλουτοι πολύ γρήγορα και ξοδεύουν μεγάλα ποσά για προστασία, με αποτέλεσμα να συλλαμβάνονται πάρα πολύ δύσκολα. Παράλληλα, χρησιμοποιώντας τους ίδιους τους χρήστες, τα γνωστά “βαποράκια”, για τη διακίνηση του εμπορεύματός τους και τη στρατολόγηση νέων πελατών, οι ίδιοι μένουν για τους πολλούς “αόρατοι”. Συχνά ακούμε για τις σχέσεις των χοντρεμπόρων ναρκωτικών με το διεθνές εμπόριο όπλων, την πορνεία, την τρομοκρατία, με παραστρατιωτικές οργανώσεις και πραξικοπήματα σε χώρες του αναπτυσσόμενου κόσμου, αλλά και για διασυνδέσεις με κυβερνήσεις ακόμα και του δυτικού, “πολιτισμένου” λεγόμενου κόσμου. Τα συμφέροντα είναι τεράστια και οι εμπλεκόμενοι πολλοί και κάποιες φορές υπεράνω πάσης υποψίας.

Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι, όταν μιλάμε για ναρκωτικά, δεν πρόκειται απλώς για την παραβατική συμπεριφορά κάποιων προβληματικών νέων, που ίσως μας ενοχλεί και να τους βλέπουμε, αλλά πρόκειται για έναν πραγματικό πόλεμο με τεράστια συμφέροντα που αποδεκατίζει χιλιάδες παιδιά και βυθίζει στην απελπισία, αλλά και στο πένθος αντίστοιχες οικογένειες. Πόλεμο αδίστακτων -από το εύκολο κέρδος- ανθρώπων με ανυπεράσπιστα και συνήθως, ανήλικα παιδιά. Και θα ήταν σωστότερο να πούμε για έναν πόλεμο του διαβόλου που «ως λέων ωρυόμενος περιέρχεται ζητών τίνα να καταπίη·» (Πέτρου Α΄ε΄8) και των οργάνων του, με απολωλότα πρόβατα. Αλλά ο Ιησούς φωνάζει: «Εγώ είμαι ο ποιμήν ο καλός. Ο ποιμήν ο καλός την ψυχήν αυτού βάλλει υπέρ των προβάτων·» (Ιωάννης ι΄11). Και αυτά είναι τα καλά νέα. Πάρα πολλά παιδιά στην πατρίδα μας, αλλά και σε όλο τον κόσμο έχουν ελευθερωθεί από τη μάστιγα των ναρκωτικών με τη δύναμη του Θεού. Τα καλά νέα είναι ότι η αγάπη του Θεού φανερώθηκε στον κόσμο διά του Ιησού Χριστού που έδωσε τη ζωή Του και έχυσε το πολύτιμό αίμα Του «διά να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις Αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον». (Ιωάννης γ΄16). Δηλαδή η ΠΙΣΤΗ στην αγάπη Του και το έργο Του είναι το φάρμακο που ελευθερώνει. Να τι αναφέρει η Αγία Γραφή για τον Ιησού Χριστό, «Αυτός ετραυματίσθη διά τας παραβάσεις ημών, εταλαιπωρήθη διά τας ανομίας ημών· η τιμωρία, ήτις έφερε την ειρήνην ημών, ήτο επ' Αυτόν· και διά των πληγών Αυτού ημείς ιάθημεν» (Ησαΐας νγ΄5). Η συγχώρεση, η ειρήνη, η θεραπεία, είναι στα χέρια Του.

Φυσικά στο πόλεμο κατά των ναρκωτικών είναι στρατευμένες και άλλες δυνάμεις. Γι’ αυτό θα πρέπει να αναφερθούμε στις καλοπροαίρετες προσπάθειες που γίνονται από την πολιτεία ή από άλλες εθελοντικές ομάδες για τη λύση του προβλήματος με -κάποιες φορές- αρκετά καλά αποτελέσματα. Καθώς και στα Χριστιανικά προγράμματα απεξάρτησης τα οποία γίνονται αιτία όχι μόνο θεραπείας αλλά και σωτηρίας των πρώην χρηστών. Εμείς επικροτούμε κάθε προσπάθεια που γίνεται για την απεξάρτηση αυτών των παιδιών αλλά ιδιαίτερα για κάθε προσπάθεια που γίνεται αιτία για προσωπική σχέση του χρήστη με τον Ιησού Χριστό. Γιατί σε αυτή τη σχέση θα βρει αγάπη, αλήθεια και μέσα από την πίστη του απεξάρτηση και τέλεια ελευθερία. Αλλά και πάνω από όλα τη σωτηρία και την αιώνια ζωή.

"Να μπορούσα να ξαναγεννηθώ;"

Κι όμως μπορείς να ξαναγεννηθείς! Πώς;

Είναι απλό...

" Όσοι όμως δέχτηκαν Αυτόν(*),

σ' αυτούς έδωσε εξουσία

τέκνα Θεού να γίνουν.

σ' όσους πιστεύουν στ' όνομά Του(*),

που όχι από αίματα,

ούτε από σάρκας θέλημα

ούτε από θέλημα άντρα,

αλλ' από το Θεό γεννήθηκαν. "

κατά Ιωάννη α:12

(*)τον Ιησού Χριστό ότι είναι ο Υιός του Θεού

Και ...

Ο Ιησούς αποκρίθηκε και του είπε: «Αλήθεια, αλήθεια σου λέω, αν κάποιος δεν αναγεννηθεί, δε δύναται να δει τη βασιλεία του Θεού».

Ο Νικόδημος λέει προς αυτόν: «Πώς δύναται ένας άνθρωπος να γεννηθεί όταν είναι γέρος; Μήπως δύναται να εισέλθει στην κοιλιά της μητέρας του για δεύτερη φορά και να γεννηθεί;» Αποκρίθηκε ο Ιησούς: «Αλήθεια, αλήθεια σου λέω, αν κάποιος δε γεννηθεί από νερό και Πνεύμα, δε δύναται να εισέλθει στη βασιλεία του Θεού. Το γεννημένο από τη σάρκα είναι σάρκα, και το γεννημένο από το Πνεύμα είναι πνεύμα. Μη θαυμάσεις επειδή σου είπα, “εσείς πρέπει να αναγεννηθείτε ”. Ο άνεμος πνέει όπου θέλει, και τη φωνή του την ακούς, αλλά δεν ξέρεις από πού έρχεται και πού πηγαίνει. Έτσι είναι καθένας που έχει γεννηθεί από το Πνεύμα».

κατά Ιωάννη γ:3-8

Παιδιά της Ελλάδος παιδιά - Σοφία Βέμπο

ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΔΥΝΑΤΩΝ

Σήμερα ζώντας σε ευνομούμενες πολιτείες και κοινωνίες δυτικού τύπου οι οποίες είναι κατά συνέπεια και καταναλωτικές, ορισμένοι έχουμε συγχύσει την οικονομική ευμάρεια με την κοινωνική καταξίωση. Το μεγαλύτερο μέρος της Ελληνικής κοινωνίας ζει σχεδόν άνετα. Υπάρχουν βέβαια διαμορφωμένες τάξεις, οι οποίες δημιουργούνται από την ανισοκατανομή των οικονομικών πόρων. Αυτός είναι και ο λόγος της ισοβίως διατηρουμένης κοινωνικής πόλωσης. Όμως δεν πρέπει να περιορίζουμε τις κοινωνικές ανισότητες μόνο στα οικονομικά χάσματα της κοινωνίας. Να συλλογιστούμε πρώτα ποιοι συνάνθρωποί μας χαρακτηρίζονται ως αδύναμοι.

Διαβάζοντας κάποιος το «λόγο υπέρ του αδυνάτου» του Λυσία, θα διαπιστώσει ότι στην αρχαία Αθήνα, ‘αδύνατοι’ ήταν όλοι εκείνοι οι οποίοι ήταν φτωχοί και ανυπεράσπιστοι. Σήμερα στην σύγχρονη εποχή, κατά την οποία όλα τείνουν να γίνουν ηλεκτρονικά, εξακολουθούν να υπάρχουν αδύναμοι άνθρωποι.

Προτού μιλήσουμε για τα δικαιώματά τους πρέπει να τους γνωρίσουμε… Ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού μιας χώρας είναι οι χαρακτηριζόμενοι ως αδύναμοι. Φτωχοί, άστεγοι, περιθωριοποιημένα άτομα, άνεργοι, υπερήλικες, άτομα με ειδικές ανάγκες… Είναι όλοι τους αδύναμοι, άλλοι οικονομικά, άλλοι κοινωνικά κι άλλοι σωματικά. Όμως έχουν κι αυτοί ίσα δικαιώματα και ίσες υποχρεώσεις με τα άλλα, τα μη αδύναμα, μέλη της κοινωνίας, αφού ζουν στην ίδια κοινωνία. Άραγε είναι τόσο φτωχική χώρα η Ελλάδα ώστε να μη μπορεί να καλύψει τις ανάγκες των οικονομικά αδυνάτων; Μήπως σκλήρυνε τόσο πολύ η καρδιά μας ώστε να θεωρούμε τους κοινωνικά και σωματικά αδύνατους κατώτερους;

Είναι καλό για όλους μας να στρέψουμε το βλέμμα της σκέψης μας στα προβλήματα κοινωνικής υφής, είναι ο μόνος ασφαλής τρόπος για να αποφευχθεί η κοινωνική σήψη. Όταν ο κάθε άνθρωπος γίνει ευαίσθητος, τότε θα μπορέσει να δρέψει τους γλυκούς καρπούς της συμφιλίωσης, της αγάπης, της ενότητας.

Λένε πως η Ελλάδα είναι φτωχή χώρα, με πλούσιους κατοίκους… Πραγματικά υπάρχουν πρακτικές λύσεις για την επίλυση των οικονομικών προβλημάτων των ευπαθών ομάδων. Πρωταρχικός στόχος μας πρέπει να είναι η ευαισθητοποίησή μας.

Η ευαίσθητη κοινωνία είναι υγιής κοινωνία. Φτωχοί, άνεργοι και άστεγοι υπάρχουν γύρω μας… Δεν είναι πάντοτε οι ίδιοι υπεύθυνοι για την κατάστασή τους.

Δεν έχω γνώσεις οικονομικές για ανάλυση αυτών των προβλημάτων… Θέλω όμως να μοιραστώ μαζί σας αυτά που όλοι μας έχουμε σκεφθεί.

Ο ένας έχει γεμάτο πορτοφόλι, καλή εργασία, δικό του σπίτι… Ο άλλος έχει οικονομική στενότητα, ίσως να μη δουλεύει για πολύ καιρό κι ακόμα μπορεί να μη διαθέτει στέγη… Και οι δύο όμως έχουν το ίδιο δικαίωμα για ζωή! Έχουν και οι δύο ανάγκες, έχουν και οι δύο οικογένεια. Βέβαια υπάρχουν και οι αντίστοιχες υποχρεώσεις. Αν όμως έχει ο αδύναμος οικονομικά υποχρέωση να κάνει ενέργειες για τη βελτίωση των συνθηκών ζωής του, έχει κι ο ισχυρός την υποχρέωση να συνεισφέρει στην προσπάθεια για κάλυψη βασικών αναγκών.

Οι άνεργοι δεν είναι συνήθως οκνηροί, αλλά δεν έχουν εργασία. Κι όμως είναι κάτι που μπορεί να λυθεί όταν η εργασία γίνει (όπως είναι) δικαίωμα και πάψει να αποτελεί προνόμιο.

Όσο για τους άστεγους είναι λίγοι, σε σχέση με άλλα κράτη. Όμως το στεγαστικό πρόβλημα είναι οξυμένο, αφού τα ενοίκια είναι δυσπρόσιτα για το μέσο εργαζόμενο. Αλλά υπάρχουν κι εκείνοι οι λίγοι άστεγοι, συνήθως άτομα περιθωριοποιημένα, νέοι οι οποίοι υφίστανται την κοινωνική απόρριψη, είτε επειδή είναι εξαρτημένοι από ουσίες και αλκοόλ, είτε επειδή απλά είναι διαφορετικοί… Βρίσκονται διωγμένοι απ’ τις οικογένειές τους ή χωρίς οικογένειες να κοιμούνται στα παγκάκια και στα πάρκα.

Ακόμα, στον ατέλειωτο κατάλογο καταγραφής των αδυνάτων, υπάρχουν κι εκείνοι οι γέροντες, οι λεγόμενοι απόμαχοι της ζωής. Όλοι γνωρίζουμε ότι μια πικρή μοίρα προσδοκά εκείνους που μέσα από κακουχίες έδωσαν ότι είχαν στους απογόνους τους. Υπάρχουν ακόμα κι εκείνοι οι οποίοι σε διάφορες ηλικίες, χωρίς να φέρουν πάντοτε ακέραια ευθύνη, βρέθηκαν στο κρεβάτι ή στην αναπηρική καρέκλα. Ζουν κι αυτοί πολλές φορές την αναλγησία μιας πολιτισμένης κοινωνίας.

Απλά χρειάζεται κοινωνική ευαισθησία για να μη μείνουμε μόνο στην καταγραφή των αδυνάτων.

Ειδικά στην Ελλάδα, η συνήθειά μας είναι μόνο να συζητάμε για κάθε θέμα. Όμως και άλλοι έχουν αποκτήσει τέτοιου είδους συνήθειες. Είναι χαρακτηριστικά του αιώνα μας, τόσο η αναλγησία όσο και η αδιαφορία. Γι’ αυτό η ανάγκη μας, για να εκπληρωθεί το όνειρο μιας όμορφης κοινωνίας, καλύπτεται με την ευαισθησία και το ενδιαφέρον. Αυτές είναι οι «πληρωμένες» απαντήσεις που στρέφουμε ενάντια στο διαβρωμένο κοινωνικό κατεστημένο. Δεν είναι καλό να μένουμε στη φιλολογία, αλλά πρέπει να γίνουμε πρακτικοί.

Όσον αφορά την ευαισθησία είναι προσωπικό θέμα του καθένα μας. Οι άνθρωποι δεν έχουν ανάγκη από τον οίκτο μας, αλλά από το θαυμασμό μας και την αγάπη μας. Ο άνθρωπος, αυτό το τέλειο δημιούργημα του Θεού, για πολλούς και διαφόρους λόγους, πολλές φορές φθάνει σε σημείο εξαθλίωσης. Τότε εάν έχεις ευαισθησία, στάσου και συλλογίσου, ότι ίσως κι εσύ βρισκόμουν εκεί και τότε σκύψε και δώσε αγάπη κι όταν δώσεις θα σου δωθεί. Όμως για τους πρακτικούς λόγους μπορούμε να πούμε αρκετά και ίσως αιχμηρά. Όταν όμως τα νερά μένουν στάσιμα μετατρέπονται σε έλη, ας μάθουμε λοιπόν να ταράξουμε λίγο τα νερά της κοινωνίας ώστε να αποφύγουμε την αποσύνθεση. Στην Ελλάδα υπάρχουν τρόποι για να τακτοποιηθούν αρκετά από τα οικονομικά προβλήματα. Κατ’ αρχάς η εκκλησία διαθέτει μεγάλο πλούτο, πέραν των θησαυρών με αρχαιολογική αξία, υπάρχουν θησαυροί οι οποίοι αντί να κοσμούν ως αφιερώματα τις εκκλησίες, μπορούν να ωφελήσουν πολλούς συμπατριώτες μας. Να λοιπόν, ο τρόπος για να εκπληρωθεί ο κοινωνικός ρόλος της εκκλησίας. Ακόμα το κράτος διαθέτει κτίρια. Οι βουλευτές κατέχουν πανάκριβα αυτοκίνητα. Αρκετοί άνθρωποι έχουν υπέρογκες αμοιβές. Εξάλλου υπάρχουν και οι εφοπλιστές που μπορούν να ενισχύσουν την προσπάθεια για ανόρθωση των φτωχότερων τάξεων. Όμως για να γίνουν όλα αυτά χρειάζεται η καρδιά μας να γίνει δίκαιη. Η δικαιοσύνη είναι εσωτερική και τότε μόνο μπορεί να φανερωθεί και εξωτερικά.

Αφού όμως με τα λόγια δεν υπάρχει τέλος, ας σταθούμε εδώ και μόνο να συλλογιστούμε και να πράξουμε ανάλογα. Διότι όλοι οι άνθρωποι έχουν το ίδιο δικαίωμα για τη ζωή, μέσ’ τη ζωή.

ΝΙΚΟΣ ΜΟΝΟΠΩΛΗΣ

(από τα αδημοσίευτα κείμενα, γραμμένο μεταξύ 1998-'99)

Καλή αντάμωση ΜΑΝΑ, ΜΗΤΕΡΑ, ΜΑΜΑ ΜΑΝΟΥΛΑ!

Από μικρή ηλικία η Αθηνά (Αϊβαλή - Τσαρμποπούλου το γένος Πετροπούλου), εργάστηκε σκληρά, μιας και οι συνθήκες στο γραφικό χωριό - κωμόπολη τότε - Καρίταινα Γορτυνίας Αρκαδίας απαιτούσαν κόπο και μόχθο για επιβίωση.

Ήταν μικρή σε ηλικία όταν ο παππούς Πέτρος Τσαρμπόπουλος ξενιτεύτηκε, όπως πολλοί συμπατριώτες από όλη την Ελλάδα, στις Η.Π. Αμερικής για καλύτερες οικονομικές απολαβές και κατεπέκταση μια καλύτερη ζωή για την οικογένειά του.

Σ' ένα γράμμα της γιαγιάς Βασιλικής προς το σύζυγό της, του λέει ότι τα παιδιά είναι καλά, αλλά έπεσε 'σύννεφο' από ακρίδες και κατέφαγε τα πάντα... Πρέπει να ήταν γύρω στα 1930...

Ο παππούς Πέτρος - σε αφήγηση της μητέρας μου Αθηνάς - δούλεψε σε εστιατόριο στην Αμερική, όπου και απειλήθηκε με όπλα με σκοπό τη ληστεία... ο οποίος όμως αν και τον δέσανε τελικά τον έβαλαν να καθήσει πάνω στην είσπραξη την οποία είχε καλά κρύψει...

Αρκετά περιστατικά μου είχε αφηγηθεί από τη νεανική της ηλικία:

Μικρή όταν ήταν, τα παιδιά της γειτονιάς της ήξεραν ότι τα αστεία με την Αθηνά δεν θα τους βγαίναν σε καλό... έπιανε την πέτρα και την εκσφενδόνιζε πολύ μακριά...

Κάποια φορά θέλησε να περιποιηθεί λίγο τα μαλλιά της και ανέλαβε η αδελφή της Παρασκευή (κοιμήθηκε σε νεαρή ηλικία από ασθένεια), η οποία και τις τα έκοψε λίγο παραπάνω από ότι ήθελε... αποτέλεσμα ήταν να την κυνηγάει στο βουνό και η Παρασκευή να την ικετεύει λέγοντάς της "Αθηνά, θα μεγαλώσουν τα μαλλιά σου και πάλι, σε παρακαλώ μη

με δείρεις".... Πάντα το θυμόταν με πόνο αυτό το περιστατικό....

Όταν επέστρεψε ο παππούς από την Αμερική μαζί με τα άλλα χρήσιμα δώρα που έφερε (ραπτομηχανές, μία για τη μεγάλη αδελφή της Αικατερίνη, και μία για την Αθηνά), ήταν και ένα σπουδαίο γραμμόφωνο... Αυτό το βάζαν να παίζει τις πλάκες (δίσκους) και λόγω της τοποθεσίας που είναι το σπίτι (στη κορυφή του 'πάνω μαχαλά') ακουγόταν σ' όλο το υπόλοιπο χωριό και οι νέοι και οι νέες ανέβαιναν στο σπίτι του μπαρμπα-

-Πέτρου....

Θυμόταν τον αδελφό της τον Παναγιώτη, πάντα με πόνο ψυχής, όταν ήρθε ανάπηρος από τα βουνά της Ηπείρου το 1940.

Στον εμφύλιο, με τον αδελφό της Χαράλαμπο αναγκάσθηκαν να κρυφθούν για να μην τους πάρουν στο βουνό...

Το 1954 ο Σταύρος Αϊβαλής (+2009) από το διπλανό χωριό το Μουλάτσι - σήμερα Ελληνικό - βρέθηκε στο σπίτι της να τη ζητάει σε γάμο...

Το 1955 γέννησε το πρώτο τους παιδί, τον Παναγιώτη.

Το 1958 γέννησε τον Πέτρο.

Το 1960 τον Κωνσταντίνο.

Και το 1967 τον Παρασκευά (εμένα).

Τη θυμάμαι από μικρό παιδί στο προσκεφάλι μου με κομπρέσες για τον πυρετό, μιας και ήμουν φιλάσθενος...

Πολλές φορές είχαμε έντονες καταστάσεις... Πρέπει να ήμουν 12 με 14 χρονών και μου είχε κλειδώσει την πόρτα από όπου ήθελα να πάρω το αγωνιστικό ποδήλατο... έγινε μάχη....

Και μέχρι πρόσφατα πάντα υπήρχε κάτι για να βρεθούμε σε ένταση... αλλά η καρδιά της δεν κράταγε τίποτα... σαν το κύμα στην αμμουδιά, έτσι η αγάπη στην καρδιά της τα έσβηνε όλα...

Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010, περίπου 3 το μεσημέρι, άφησε τούτο το μάταιο κόσμο και έφυγε στην αγκαλιά του Χριστού μας...

Καλή αντάμωση ΜΑΝΑ!

To "ύστατο Χαίρε" θα της το πούμε σήμερα Δευτέρα 11.10.2010) το μεσημέρι στις 4.00 το απόγευμα στο Κοιμητήριο των Αγίων Αναργύρων (λεωφ. Δημοκρατίας προς Μενίδι, εκεί όπου θα αναπαυθεί το σώμα της, δίπλα στον πατέρα-Σταύρο (έφυγε στις 3 Δεκεμβρίου 2009) και που τον ακολούθησε μετά από μισό αιώνα κοινής ζωής...

Γη των μακάρων

Στο κατά Ματθαίο ευαγγέλιο στο πέμπτο κεφάλαιο ο Ιησούς Χριστός κάνει ένα υπαίθριο κήρυγμα, το οποίο ονομάζεται «η επί του όρους ομιλία» και περιλαμβάνει τα κεφάλαια ε’-στ’-ζ’.

Αυτή η ομιλία ξεκινά με τους εννέα μακαρισμούς.

Μακάριος σημαίνει ευτυχισμένος, άνθρωπος που έχει ανάπαυση στη ψυχή του.

Οι αρχαίοι Έλληνες είχαν χαρακτηρίσει σαν γη των μακάρων τον τόπο όπου οι ψυχές ζούσαν στην αιώνια ευτυχία.

Όταν ο άνθρωπος ζήσει με τους εννέα μακαρισμούς του Ιησού Χριστού θα είναι ευτυχισμένος και στην επίγεια ζωή.

1. «Μακάριοι οι πτωχοί στο πνεύμα’ διότι δική τους είναι η βασιλεία των ουρανών».

Είναι ευτυχισμένοι οι άνθρωποι οι οποίοι δεν σκέφτονται πονηρά και ούτε έχουν δόλο με σκοπό να εξαπατήσουν. Τέτοιοι άνθρωποι τίμιοι και ειλικρινείς, άδολοι και αγαθά σκεπτόμενοι μπορούν να αποκτήσουν την αιώνια βασιλεία.

2. «Μακάριοι όσοι πενθούν’ διότι αυτοί θα παρηγορηθούν».

Ευτυχισμένοι είναι όλοι εκείνοι οι οποίοι δεν έχουν χάσει την ευαισθησία τους παρασυρμένοι από την κοινωνική αναλγησία και πονάει η ψυχή τους βλέποντας τραγικές και οδυνηρές καταστάσεις. Όλους αυτούς θα παρηγορήσει το αγαθό αποτέλεσμα των δακρύων τους. Και βέβαια η παρηγοριά στην προσδοκία καλύτερης ζωής.

3. «Μακάριοι οι πράοι’ διότι αυτοί θα κληρονομήσουν τη γη».

Ο άνθρωπος ο οποίος συγκρατεί τα νεύρα του και στον θυμό απαντάει με γαλήνη και καλοσύνη, ακόμα και με δυσεύρετο στις μέρες μας χαμόγελο. Αξίζει να έχει κληρονομιά του τη γη. Άλλωστε μια γη με ήρεμους ανθρώπους θα ήταν παράδεισος.

4. «Μακάριοι όσοι πεινούν και διψούν τη δικαιοσύνη’ διότι αυτοί θα χορτασθούν».

Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι δεν έχουν διαβωθεί από την αδικία και την κοινωνική ανισότητα, αλλά αναζητούν τη δικαιοσύνη. Οπωσδήποτε αυτοί θα χορτασθούν από δικαιοσύνη στην αιώνια ζωή. Γιατί ο άνθρωπος έκανε φύση του την αδικία.

5. «Μακάριοι οι ελεήμονες’ διότι αυτοί θα ελεηθούν».

Πάντοτε υπάρχει η ανταποδοτικότητα μεταξύ των ανθρώπων. Αλλά και στη ζωή υπάρχει ο νόμος πως ότι ‘σπείρεις θα θερίσεις’. Όποιος, λοιπόν, κάνει ελεημοσύνη, δηλαδή δείχνει έλεος, το οποίο συμπεριλαμβάνει τη συγχωρητικότητα και την αγάπη. Είτε με τρόπους υλικούς, είτε με την ηθική συμπαράσταση, κάποια στιγμή θα του ανταποδοθεί.

6. «Μακάριοι όσοι έχουν καθαρή καρδιά’ διότι αυτοί θα δουν τον Θεό».

Ο Γκαίτε γράφει κάπου ότι: αν ο καθένας καθαρίσει την αυτή του, τότε όλη η γη θα γίνει καθαρή.

Αν λοιπόν έχουμε καθαρή καρδιά χωρίς μικρότητες, κακίες, υστεροβουλίες, πονηρίες, τότε όχι μόνο θα είμαστε ευτυχισμένοι, αλλά θα δούμε και τον Θεό, ο οποίος εκτιμά την καθαρότητα.

7. «Μακάριοι οι ειρηνοποιοί’ διότι αυτοί θα ονομασθούν υιοί του Θεού».

Σήμερα σε καιρούς ταραγμένους, η έλλειψη των ανθρώπων είναι η ειρήνη. Σ’ όλες τις γλώσσες του κόσμου η λέξη ‘ειρήνη’ κατέχει περίοπτη θέση. Όταν ο άνθρωπος προσπαθεί και θέλει να ειρηνεύει στο περιβάλλον του τότε είναι ευτυχισμένος και πάνω απ’ όλα έχει λύσει τα εσωτερικά του προβλήματα. Και επειδή ο Θεός είναι ‘άρχοντας ειρήνης’, όσοι Τον ακολουθούν επαξίως ονομάζονται παιδιά Του. Αν επιδιώκουν την ειρήνη.

8. «Μακάριοι όσοι διώκονται εξαιτίας δικαιοσύνης’ διότι αυτών είναι η βασιλεία των ουρανών»

Σ’ έναν κόσμο άδικο το να θέλεις να κάνεις, το να θέλεις να αποδώσεις δικαιοσύνη, το να θέλεις να πεις αλήθεια, θεωρείται από τους πολλούς παράδοξο. Ορισμένες φορές λοιπόν, όποιος υπερασπίζεται το δίκαιο των αδυνάτων και λέει την αλήθεια χωρίς να υπολογίζει το τίμημα, είναι ευτυχισμένος και θα απολαύσει την πλήρη ευτυχία της ουράνιας βασιλείας.

9. «Μακάριοι είστε όταν σας ονειδίσουν και διώξουν και πουν εναντίων σας κάθε κακό λόγο, λέγοντας ψέματα εξαιτίας μου (χάρην του Χριστού). Χαίρετε και αγάλλεσθε’ διότι ο μισθός σας είναι πολύς στους ουρανούς. Διότι κατά τον ίδιο τρόπο διώχθηκαν οι προφήτες οι προγενέστεροί σας».

Αυτός ο μακαρισμός απευθύνθηκε συγκεκριμένα στους μαθητές του Ιησού. Όμως και σήμερα αν και μιλούμε για δημοκρατικούς θεσμούς, σε πολλές χώρες του κόσμου δεν υπάρχει ελευθεροθρησκεία και έτσι υπάρχουν πολλοί Χριστιανοί οι οποίοι διώκονται για την πίστη τους. Όμως δυστυχώς και σε χριστιανικά κράτη όταν κάποιος επιδιώξει και προτιμήσει να είναι συνειδητός Χριστιανός, ίσως θεωρηθεί και αναχρονιστικός.

‘Ω καιροί, ώ ήθη!

Νίκος Μονόπωλης

(το έγραψε περίπου το 1998 με σκοπό να δημοσιευθεί στην εφημερίδα «Αρκαδικό Βήμα)

ΟΙ ΕΝΝΕΑ ΜΑΚΑΡΙΣΜΟΙ

Στο κατά Ματθαίο ευαγγέλιο στο πέμπτο κεφάλαιο ο Ιησούς Χριστός κάνει ένα υπαίθριο κήρυγμα, το οποίο ονομάζεται «η επί του όρους ομιλία» και περιλαμβάνει τα κεφάλαια ε’-στ’-ζ’.

Αυτή η ομιλία ξεκινά με τους εννέα μακαρισμούς.

Μακάριος σημαίνει ευτυχισμένος, άνθρωπος που έχει ανάπαυση στη ψυχή του.

Οι αρχαίοι Έλληνες είχαν χαρακτηρίσει σαν γη των μακάρων τον τόπο όπου οι ψυχές ζούσαν στην αιώνια ευτυχία.

Όταν ο άνθρωπος ζήσει με τους εννέα μακαρισμούς του Ιησού Χριστού θα είναι ευτυχισμένος και στην επίγεια ζωή.

1. «Μακάριοι οι πτωχοί στο πνεύμα’ διότι δική τους είναι η βασιλεία των ουρανών».

Είναι ευτυχισμένοι οι άνθρωποι οι οποίοι δεν σκέφτονται πονηρά και ούτε έχουν δόλο με σκοπό να εξαπατήσουν. Τέτοιοι άνθρωποι τίμιοι και ειλικρινείς, άδολοι και αγαθά σκεπτόμενοι μπορούν να αποκτήσουν την αιώνια βασιλεία.

2. «Μακάριοι όσοι πενθούν’ διότι αυτοί θα παρηγορηθούν».

Ευτυχισμένοι είναι όλοι εκείνοι οι οποίοι δεν έχουν χάσει την ευαισθησία τους παρασυρμένοι από την κοινωνική αναλγησία και πονάει η ψυχή τους βλέποντας τραγικές και οδυνηρές καταστάσεις. Όλους αυτούς θα παρηγορήσει το αγαθό αποτέλεσμα των δακρύων τους. Και βέβαια η παρηγοριά στην προσδοκία καλύτερης ζωής.

3. «Μακάριοι οι πράοι’ διότι αυτοί θα κληρονομήσουν τη γη».

Ο άνθρωπος ο οποίος συγκρατεί τα νεύρα του και στον θυμό απαντάει με γαλήνη και καλοσύνη, ακόμα και με δυσεύρετο στις μέρες μας χαμόγελο. Αξίζει να έχει κληρονομιά του τη γη. Άλλωστε μια γη με ήρεμους ανθρώπους θα ήταν παράδεισος.

4. «Μακάριοι όσοι πεινούν και διψούν τη δικαιοσύνη’ διότι αυτοί θα χορτασθούν».

Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι δεν έχουν διαβωθεί από την αδικία και την κοινωνική ανισότητα, αλλά αναζητούν τη δικαιοσύνη. Οπωσδήποτε αυτοί θα χορτασθούν από δικαιοσύνη στην αιώνια ζωή. Γιατί ο άνθρωπος έκανε φύση του την αδικία.

5. «Μακάριοι οι ελεήμονες’ διότι αυτοί θα ελεηθούν».

Πάντοτε υπάρχει η ανταποδοτικότητα μεταξύ των ανθρώπων. Αλλά και στη ζωή υπάρχει ο νόμος πως ότι ‘σπείρεις θα θερίσεις’. Όποιος, λοιπόν, κάνει ελεημοσύνη, δηλαδή δείχνει έλεος, το οποίο συμπεριλαμβάνει τη συγχωρητικότητα και την αγάπη. Είτε με τρόπους υλικούς, είτε με την ηθική συμπαράσταση, κάποια στιγμή θα του ανταποδοθεί.

6. «Μακάριοι όσοι έχουν καθαρή καρδιά’ διότι αυτοί θα δουν τον Θεό».

Ο Γκαίτε γράφει κάπου ότι: αν ο καθένας καθαρίσει την αυτή του, τότε όλη η γη θα γίνει καθαρή.

Αν λοιπόν έχουμε καθαρή καρδιά χωρίς μικρότητες, κακίες, υστεροβουλίες, πονηρίες, τότε όχι μόνο θα είμαστε ευτυχισμένοι, αλλά θα δούμε και τον Θεό, ο οποίος εκτιμά την καθαρότητα.

7. «Μακάριοι οι ειρηνοποιοί’ διότι αυτοί θα ονομασθούν υιοί του Θεού».

Σήμερα σε καιρούς ταραγμένους, η έλλειψη των ανθρώπων είναι η ειρήνη. Σ’ όλες τις γλώσσες του κόσμου η λέξη ‘ειρήνη’ κατέχει περίοπτη θέση. Όταν ο άνθρωπος προσπαθεί και θέλει να ειρηνεύει στο περιβάλλον του τότε είναι ευτυχισμένος και πάνω απ’ όλα έχει λύσει τα εσωτερικά του προβλήματα. Και επειδή ο Θεός είναι ‘άρχοντας ειρήνης’, όσοι Τον ακολουθούν επαξίως ονομάζονται παιδιά Του. Αν επιδιώκουν την ειρήνη.

8. «Μακάριοι όσοι διώκονται εξαιτίας δικαιοσύνης’ διότι αυτών είναι η βασιλεία των ουρανών»

Σ’ έναν κόσμο άδικο το να θέλεις να κάνεις, το να θέλεις να αποδώσεις δικαιοσύνη, το να θέλεις να πεις αλήθεια, θεωρείται από τους πολλούς παράδοξο. Ορισμένες φορές λοιπόν, όποιος υπερασπίζεται το δίκαιο των αδυνάτων και λέει την αλήθεια χωρίς να υπολογίζει το τίμημα, είναι ευτυχισμένος και θα απολαύσει την πλήρη ευτυχία της ουράνιας βασιλείας.

9. «Μακάριοι είστε όταν σας ονειδίσουν και διώξουν και πουν εναντίων σας κάθε κακό λόγο, λέγοντας ψέματα εξαιτίας μου (χάρην του Χριστού). Χαίρετε και αγάλλεσθε’ διότι ο μισθός σας είναι πολύς στους ουρανούς. Διότι κατά τον ίδιο τρόπο διώχθηκαν οι προφήτες οι προγενέστεροί σας».

Αυτός ο μακαρισμός απευθύνθηκε συγκεκριμένα στους μαθητές του Ιησού. Όμως και σήμερα αν και μιλούμε για δημοκρατικούς θεσμούς, σε πολλές χώρες του κόσμου δεν υπάρχει ελευθεροθρησκεία και έτσι υπάρχουν πολλοί Χριστιανοί οι οποίοι διώκονται για την πίστη τους. Όμως δυστυχώς και σε χριστιανικά κράτη όταν κάποιος επιδιώξει και προτιμήσει να είναι συνειδητός Χριστιανός, ίσως θεωρηθεί και αναχρονιστικός.

‘Ω καιροί, ώ ήθη!

Νίκος Μονόπωλης

(το έγραψε περίπου το 1998 με σκοπό να δημοσιευθεί στην εφημερίδα «Αρκαδικό Βήμα)

ΟΙ ΕΝΝΕΑ ΜΑΚΑΡΙΣΜΟΙ

Στο κατά Ματθαίο ευαγγέλιο στο πέμπτο κεφάλαιο ο Ιησούς Χριστός κάνει ένα υπαίθριο κήρυγμα, το οποίο ονομάζεται «η επί του όρους ομιλία» και περιλαμβάνει τα κεφάλαια ε’-στ’-ζ’.

Αυτή η ομιλία ξεκινά με τους εννέα μακαρισμούς.

Μακάριος σημαίνει ευτυχισμένος, άνθρωπος που έχει ανάπαυση στη ψυχή του.

Οι αρχαίοι Έλληνες είχαν χαρακτηρίσει σαν γη των μακάρων τον τόπο όπου οι ψυχές ζούσαν στην αιώνια ευτυχία.

Όταν ο άνθρωπος ζήσει με τους εννέα μακαρισμούς του Ιησού Χριστού θα είναι ευτυχισμένος και στην επίγεια ζωή.

1. «Μακάριοι οι πτωχοί στο πνεύμα’ διότι δική τους είναι η βασιλεία των ουρανών».

Είναι ευτυχισμένοι οι άνθρωποι οι οποίοι δεν σκέφτονται πονηρά και ούτε έχουν δόλο με σκοπό να εξαπατήσουν. Τέτοιοι άνθρωποι τίμιοι και ειλικρινείς, άδολοι και αγαθά σκεπτόμενοι μπορούν να αποκτήσουν την αιώνια βασιλεία.

2. «Μακάριοι όσοι πενθούν’ διότι αυτοί θα παρηγορηθούν».

Ευτυχισμένοι είναι όλοι εκείνοι οι οποίοι δεν έχουν χάσει την ευαισθησία τους παρασυρμένοι από την κοινωνική αναλγησία και πονάει η ψυχή τους βλέποντας τραγικές και οδυνηρές καταστάσεις. Όλους αυτούς θα παρηγορήσει το αγαθό αποτέλεσμα των δακρύων τους. Και βέβαια η παρηγοριά στην προσδοκία καλύτερης ζωής.

3. «Μακάριοι οι πράοι’ διότι αυτοί θα κληρονομήσουν τη γη».

Ο άνθρωπος ο οποίος συγκρατεί τα νεύρα του και στον θυμό απαντάει με γαλήνη και καλοσύνη, ακόμα και με δυσεύρετο στις μέρες μας χαμόγελο. Αξίζει να έχει κληρονομιά του τη γη. Άλλωστε μια γη με ήρεμους ανθρώπους θα ήταν παράδεισος.

4. «Μακάριοι όσοι πεινούν και διψούν τη δικαιοσύνη’ διότι αυτοί θα χορτασθούν».

Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι δεν έχουν διαβωθεί από την αδικία και την κοινωνική ανισότητα, αλλά αναζητούν τη δικαιοσύνη. Οπωσδήποτε αυτοί θα χορτασθούν από δικαιοσύνη στην αιώνια ζωή. Γιατί ο άνθρωπος έκανε φύση του την αδικία.

5. «Μακάριοι οι ελεήμονες’ διότι αυτοί θα ελεηθούν».

Πάντοτε υπάρχει η ανταποδοτικότητα μεταξύ των ανθρώπων. Αλλά και στη ζωή υπάρχει ο νόμος πως ότι ‘σπείρεις θα θερίσεις’. Όποιος, λοιπόν, κάνει ελεημοσύνη, δηλαδή δείχνει έλεος, το οποίο συμπεριλαμβάνει τη συγχωρητικότητα και την αγάπη. Είτε με τρόπους υλικούς, είτε με την ηθική συμπαράσταση, κάποια στιγμή θα του ανταποδοθεί.

6. «Μακάριοι όσοι έχουν καθαρή καρδιά’ διότι αυτοί θα δουν τον Θεό».

Ο Γκαίτε γράφει κάπου ότι: αν ο καθένας καθαρίσει την αυτή του, τότε όλη η γη θα γίνει καθαρή.

Αν λοιπόν έχουμε καθαρή καρδιά χωρίς μικρότητες, κακίες, υστεροβουλίες, πονηρίες, τότε όχι μόνο θα είμαστε ευτυχισμένοι, αλλά θα δούμε και τον Θεό, ο οποίος εκτιμά την καθαρότητα.

7. «Μακάριοι οι ειρηνοποιοί’ διότι αυτοί θα ονομασθούν υιοί του Θεού».

Σήμερα σε καιρούς ταραγμένους, η έλλειψη των ανθρώπων είναι η ειρήνη. Σ’ όλες τις γλώσσες του κόσμου η λέξη ‘ειρήνη’ κατέχει περίοπτη θέση. Όταν ο άνθρωπος προσπαθεί και θέλει να ειρηνεύει στο περιβάλλον του τότε είναι ευτυχισμένος και πάνω απ’ όλα έχει λύσει τα εσωτερικά του προβλήματα. Και επειδή ο Θεός είναι ‘άρχοντας ειρήνης’, όσοι Τον ακολουθούν επαξίως ονομάζονται παιδιά Του. Αν επιδιώκουν την ειρήνη.

8. «Μακάριοι όσοι διώκονται εξαιτίας δικαιοσύνης’ διότι αυτών είναι η βασιλεία των ουρανών»

Σ’ έναν κόσμο άδικο το να θέλεις να κάνεις, το να θέλεις να αποδώσεις δικαιοσύνη, το να θέλεις να πεις αλήθεια, θεωρείται από τους πολλούς παράδοξο. Ορισμένες φορές λοιπόν, όποιος υπερασπίζεται το δίκαιο των αδυνάτων και λέει την αλήθεια χωρίς να υπολογίζει το τίμημα, είναι ευτυχισμένος και θα απολαύσει την πλήρη ευτυχία της ουράνιας βασιλείας.

9. «Μακάριοι είστε όταν σας ονειδίσουν και διώξουν και πουν εναντίων σας κάθε κακό λόγο, λέγοντας ψέματα εξαιτίας μου (χάρην του Χριστού). Χαίρετε και αγάλλεσθε’ διότι ο μισθός σας είναι πολύς στους ουρανούς. Διότι κατά τον ίδιο τρόπο διώχθηκαν οι προφήτες οι προγενέστεροί σας».

Αυτός ο μακαρισμός απευθύνθηκε συγκεκριμένα στους μαθητές του Ιησού. Όμως και σήμερα αν και μιλούμε για δημοκρατικούς θεσμούς, σε πολλές χώρες του κόσμου δεν υπάρχει ελευθεροθρησκεία και έτσι υπάρχουν πολλοί Χριστιανοί οι οποίοι διώκονται για την πίστη τους. Όμως δυστυχώς και σε χριστιανικά κράτη όταν κάποιος επιδιώξει και προτιμήσει να είναι συνειδητός Χριστιανός, ίσως θεωρηθεί και αναχρονιστικός.

‘Ω καιροί, ώ ήθη!

Νίκος Μονόπωλης

(το έγραψε περίπου το 1998 με σκοπό να δημοσιευθεί στην εφημερίδα «Αρκαδικό Βήμα)

Νίκος Πάνος και Έφη

Ο Νίκος Πάνος στάθηκε ένα από τα σημαντικότερα πρόσωπα στην πορεία της ζωής μου, αφού αυτόν χρησιμοποίησε ο Κύριος μου Ιησούς Χριστός για να με καλέσει άμεσα την Παρασκευή 1 Σεπτεμβρίου 1995.

Ήταν μεσημέρι, 2 περίπου, στο γραφείο που είχα με τον αδελφό μου τον Πάνο Αϊβαλή στην Αριστείδου 1 στην πλατεία Κλαυθμώνος, και ενώ εργαζόμουν μπροστά σ' ένα κομπιούτερ, βλέπω ένα ζευγάρι (φωτό) να μπαίνει στο δίπλα χώρο και να ρωτά για μένα και ο αδελφός μου να τους κατευθύνει... Μπήκαν στο χώρο που ήμουν, κάθισε δίπλα μου ο αδ. Νίκος και στο διπλανό γραφείο η αδ. Έφη... Ο Νίκος μου ομολόγησε πως ο Ιησούς Χριστός τον θεράπευσε από ανίατη ασθένεια, τον ελευθέρωσε από 4 πακέτα τσιγάρα και άλλα πολλά πάθη που είχε στην ζωή του πριν ζητήσει τον Κύριο... Λίγο πριν τελειώσει η κουβέντα μας με ρώτησε αν έχω πάει στην Εκκλησία (στην αποστολική εκκλησία του Χριστού) και του απάντησα ότι θα πήγαινα την Τετάρτη που θα ερχόταν όπως είχα συμφωνήσει με τον πρώτο άνθρωπο που μου είχε μιλήσει λίγες μέρες πριν), αλλά ο Κύριος μου είχε άλλη πρόθεση και ο Νίκος μου είπε "έλα απόψε"... Και πράγματι, εκείνο το βράδυ οκτώ παρά πέντε, σηκώθηκα και βγήκα στο δρόμο και περπάτησα χωρίς να το καταλάβω καλά-καλά μέχρι την Σοφοκλέους 52 και Μενάνδρου και ανέβηκα στον πρώτο όροφο... μπήκα στην αίθουσα... είδα που κάθετε ο Νίκος και πήγα δίπλα του... στις εννιά είχαν αλλάξει όλα στην ζωή μου... Ευχαριστώ και θα Τον ευχαριστώ στην αιωνιότητα...

ΤΟ ΠΑΘΗΜΑ ΤΗΣ ΑΤΑΛΑΝΤΗΣ

Η μυθική ηρωίδα Αταλάντη, φημιζόταν σ' ολόκληρη την Αρκαδία για την ομορφιά και τη δύναμή της. Πολλοί θαυμαστές της τη ζήτησαν σε γάμο, μα αυτή αρνιόταν πείσμονα να δεκτή, δηλώνοντας ότι ποτέ δε θα παντρευόταν.

Από τις πολλές πιέσεις του πατέρα της, βασιλιά Ιάσου, αναγκάστηκε να υποχωρήση. Δέκτηκε να παντρευτή κείνον που θα τη νικούσε στο αγώνισμα του δρόμου, η ήττα του όμως θα σήμαινε το θάνατό του. Παρ' όλο τον κίνδυνο, πολλοί μαγεμένοι από την ομορφιά της πριγκίπισσας δοκίμασαν, μα πλήρωσαν όλοι με τη ζωή τους το τόλμημά τους.

Τέλος ο Ιππομένης παρουσιάστηκε στον βασιλιά και δήλωσε την επιθυμία του ν' αγωνιστή για την απόκτηση της Αταλάντης. Η μέρα για τ' αγώνισμα έφθασε. Ο Ιππομένης ήρθε στο στίβο, έχοντας κρυμμένα στη ζώνη του τρία χρυσά μήλα, που 'χε κόψει απ' τον κήπο των Εσπερίδων.

Το αγώνισμα άρχισε. Πριν περάση ώρα η Αταλάντη είχε ξεπεράσει τον Ιππομένη. Κείνος τότε, πήρε ένα μήλο από τη ζώνη του και το 'ριξε κάτω. Ο χρυσός καρπός τράβηξε την προσοχή της πριγκίπισσας. "Έχω αρκετό καιρό", είπε και έσκυψε να πάρη το μήλο. Ο Ιππομένης, επωφελούμενος, πλησίασε αρκετά την Αταλάντη, που εξακολουθούσε όμως να τον προσπερνά.

Δεύτερη φορά επανελήφθηκε το τέχνασμα και η πριγκίπισσα, σκεπτόμενη ότι "έχω ακόμη καιρό", έσκυψε για να πάρη το δεύτερο μήλο. Η καινούργια τούτη καθυστέρηση έδωσε στον Ιππομένη την ευκαιρία να ισοσκελίση.

Η στιγμή τώρα ήταν κρίσιμη. Ο Ιππομένης ρίχνει και το τρίτο μήλο. Η Αταλάντη το βλέπει, διστάζει λίγο, αμφιταλαντεύεται, μα τελικά σκύβει, ψιθυρίζοντας' "έχω ακόμη καιρό" να τον προσπεράσω.

Αυτό ήταν όλο. Ο Ιππομένης κάνοντας μια τελευταία υπεράνθρωπη προσπάθεια, κατορθώνει να προσπεράση και να τερματίση πρώτος με διαφορά λίγων βημάτων. Η Αταλάντη είχε νικηθή και αιτία της ήττας της αυτής, ήταν η σφαλερή της σκέψη, ότι "είχε ακόμη καιρό".

Στην παγίδα που 'πεσε η Αταλάντη, πολλοί πέφτουν σήμερα. Ο διάβολος με τα πανούργα τεχνάσματά του, σαν άλλος Ιππομένης, προσπαθεί να τους παραπλανήση, να μη φθάσουν ποτέ στη σωτήρια χάρη του Χριστού, να στερηθούν το βραβείο της άνω κλήσεως.

Τρέχει και ρίχνει μπροστά στο δρόμο τους κάποιο χρυσό μήλο. Είναι οι επιδιώξεις που 'χει ο καθένας στη ζωή. Οι σπουδές που πρέπει να τελειώσουν, η προίκα που πρέπει να φτιαχτή, η επιχείρηση που πρέπει ν' απλώση και άλλα πολλά, είναι τα μήλα που σκύβουν οι άνθρωποι για ν' αρπάξουν.

Και το τέρμα; η λύτρωση της ψυχής τους; το έργο τους για τον Κύριο; Γι' αυτά, "έχουν καιρό ακόμη". Και αναβάλλουν, πότε σκύβουν, άλλες φορές τρέχουν, ξανά σκύβουν, χωρίς ποτέ να τερματίζουν.

Μη σε ξεγελά, άνθρωπε, ο εχθρός της ψυχής σου, με το ψέμα, ότι "έχεις ακόμη καιρό". Κείνο που σου ανήκει είναι το παρόν, η τωρινή στιγμή που ζής. Μη την αφήσης ανεκμετάλλευτη. Τακτοποίησε το ζήτημα της σωτηρίας σου, εργάσου για τον Κύριό σου και τότε ο Χριστός θα σου δώση τη δύναμη και την ευκαιρία, να τακτοποιήσης κάθε ευγενή και αγνή επιδίωξή σου στη ζωή.

ΜΙΛΤ. Δ. ΑΓΓΕΛΑΤΟΣ

"αυτά που μου 'πε η Ζωή"

Αθήνα, 1950

PEREUNT ET IMPUTANTUR

Κάποτε ένας γέροντας κειτόταν πάνω στο επιθανάτιο κρεβάτι του. Η φοβισμένη μορφή του και τα ορθάνοιχτα μάτια του, έδειχναν ότι κάποιο όραμα έβλεπε.

Όταν ξανάρθε στο πρόσωπό του η γαλήνη, άρχισε να κλαίη και να λέη.

- Έβλεπα πριν από λίγο πολυάριθμες, σαν αμέτρητο σμήνος πουλιών, όλες τις ώρες της ζωής μου έτοιμες να με συνοδέψουν στο Υπέρτατο Δικαστήριο. Κάθε μια, με ξεχωριστή μορφή, κινιόταν εναντίον μου απειλητικά, έτσι που μ’ έκανε να παγώνω.

Ψίθυροι υπόκοφοι και λόγια καταδικαστικά ακούγονταν μεταξύ τους. Όλες με κύτταζαν με βλέμμα εξωργισμένο.

- Μας καταπάτησες και μας περιφρόνησες. Μας ανάγκασες να κοκκινίσουμε από ντροπή. Μας γέμισες από την αλαζονεία σου, από τις μάταιες σκέψεις και τα ανόητα σχέδιά σου. Μας έκανες ωχρές με την αμέλεια και την τεμπελιά σου. Έ! Λοιπόν, τώρα γινόμαστε οι κατήγοροί σου.

Πόση τραγική αλήθεια δεν κρύβεται στο παραπάνω περιστατικό! Δεν είναι λίγοι, για να μη πούμε πως είναι οι περσότεροι, οι άνθρωποι κείνοι που περνούν, ή καλύτερα σπαταλούν, τα οσαδήποτε χρόνια της ζωής τους μέσα στην αδράνεια και την αμέλεια, την αναποφασιστικότητα και την αναβολή. Και φθάνουν στα 50, στα 60 και παραπάνω χρόνια, χωρίς να ‘χουν να παρουσιάσουν κανένα έργο, καμιά υπόθεση τελειωμένη, καμιά συμβολή στη μεγάλη οικογένεια που λέγεται ανθρωπότης.

Τι κρίμα, αλήθεια! Ας σκεπτώμαστε κάθε στιγμή ότι «οι μέρες μας παρέρχονται και διατρέχουμε τα χρόνια μας σαν σκέψη. Τα χρόνια παρέρχονται και μεις πετάμε». Ας βιαστούμε λοιπόν να πραγματοποιήσουμε την αποστολή μας δω στη γη. Και είναι διττή: Να γνωρίσουμε τον Δημιουργό και Λυτρωτή μας και να εξαγγείλουμε τις αρετές του σ’ όσους βρίσκονται μακρυά απ’ την αγάπη του.

Ας ζούμε λοιπόν, «εξαγοραζόμενοι τον καιρό μας». Ο τίτλος της ιστορίας μας βρίσκεται γραμμένος σ’ ένα ηλιακό ρολόι στην Οξφόρδη και σημαίνει : «Οι ώρες παρέρχονται και θα δώσουμε λόγο».

Ας μη ξεχνάμε, πως η σπατάλη του χρόνου είναι ανεπανόρθωτη. «Χρήματα εάν απωλέσωμεν, έγραφε ο Μέγας Βασίλειος, δυνάμεθα και αύθις, αυτά επιλαβέσθαι’ καιρόν δε εάν απωλέσωμεν, αλλ’ ευρείν ου δυνάμεθα».

ΜΙΛΤ. Δ. ΑΓΓΕΛΑΤΟΣ

‘Αυτά που μου ‘πε η Ζωή’

Αθήνα, 1950

(έχει διατηρηθεί η ορθογραφία της εκδόσεως)

Tροχoς & Ζωη: 13 τρόποι για να μειώσετε την κατανάλωση βενζίνης

Tροχoς & Ζωη: 13 τρόποι για να μειώσετε την κατανάλωση βενζίνης: "Το ΚΑΠΕ (Κέντρο Ανανεώσιμων Πηγών και Εξοικονόμησης Ενέργειας) έχει κωδικοποιήσει 13 βασικές αρχές του eco-driving. Σύμφωνα με αυτές ο οδηγ..."

Σύγχρονα Κοινωνικά Προβλήματα

ΚΕΦΑΛΗ Ο ΑΝΤΡΑΣ;

ΚΑΡΔΙΑ Η ΓΥΝΑΙΚΑ!

Σύμφωνα με την Αγία Γραφή «...ο άντρας είναι κεφαλή της γυναικός όπως ο Χριστός της Εκκλησίας» (Εφέσ. 5ε΄/23)

Άρα η γυναίκα είναι το σώμα σε αυτή την αγία Ενότητα. Το σώμα που περιέχει ζωτικά όργανα όπως ...η καρδιά!

Ο Χριστός δεν έχει ανάγκη βελτίωσης διότι είναι Τέλειος. Ο άντρας σου όμως δεν είναι ο Χριστός!

Τώρα που ξέρεις πώς ζητά ο Θεός από τον άντρα σου να είναι απέναντί σου, (διαβάστε μαζί το προηγούμενο άρθρο) νομίζω ότι οφείλεις κι εσύ να τον βοηθήσεις να γίνει έτσι.

Η κάθε προσπάθεια που θα κάνεις για εκείνον, θα έχει τελικό αποδέκτη κέρδους και εσένα!

Η κεφαλή δεν θα μπορεί ούτε να σκέπτεται, ούτε να αποφασίζει, ούτε να λειτουργεί σωστά, αν δεν τροφοδοτείται όπως πρέπει, με αίμα από την καρδιά!

Γίνε η καρδιά του άντρα σου!

Ο Κύριος επέλεξε να μας εξηγήσει τα συναισθήματά Του και τη σχέση Του με την Εκκλησία Του, χρησιμοποιώντας το παράδειγμα του γάμου! (Ματθ. 25κε΄/5, Ιωάν. 3γ΄/29 κ.ά.)

Πόση αξία φαίνεται να έχει ο γάμος στα μάτια του Θεού! Έχει και για εσένα;

Υπάρχουν «χριστιανοί» στον κόσμο που ΛΕΝΕ ότι τιμούν τον Χριστό ενώ ο Ίδιος δεν τους αναγνωρίζει (Ματθ.7ζ’/23).

Είσαι βέβαιη ότι τιμάς τον άντρα σου; Εκείνος το ξέρει; Μην υποθέτεις. Ρώτα τον!

Θα έχεις ακούσει πως η Εκκλησία έζησε περιόδους (και ζει) όπου πλήθος μαρτύρων έδωσαν τη ζωή τους για τον μεγάλο «έρωτα» της ψυχής τους, τον Ιησού. Εσύ θα έδινες τη ζωή σου για τον άντρα σου; Εκείνος το παραδέχεται;

Ο Χριστός συχνά θαυμάζει τους πιστούς Του (Λουκ.7ζ΄/9, Μτ. 15ιε΄/28).

Είναι η ζωή σου τέτοια ώστε να σε θαυμάζει ο άντρας σου;

Ο Χριστός θέλει η Εκκλησία Του να διαθέτει χρήματα για πραγματικές ανάγκες των παιδιών Του και του Πλησίον και ένα μικρό μέρος για τον τεχνητό καλλωπισμό και την ευπρέπειά της. Εσύ τι απαιτήσεις έχεις από τον οικογενειακό προϋπολογισμό; Λογικές ή υπερβολικές; Κρίνε μόνη σου...

Τιμά η Εκκλησία τον Χριστό για την προσφορά της Θυσίας και της Αγάπης Του! Το ξέρω ότι εκτιμάς την προσφορά του άντρα σου στην οικογένεια. Δείξε το όμως! Πες του το! Μη σκεφτείς «εκείνος εκτιμά τη δική μου προσφορά;» Ίσως το ίδιο σκέφτεται κι εκείνος για εσένα. Κάνε εσύ την αρχή! Δεν θα χάσεις...

Είναι γεγονός ότι η Εκκλησία κάνει λάθη. Όχι ο Χριστός. Θα έπρεπε λοιπόν ο άντρας σου να προσέχει περισσότερο τη ζωή του.

Σωστό.

Από την άλλη όμως μη παραβλέπεις το ότι οφείλεις κι εσύ συγγνώμες πολλές... ΞΕΡΕΙΣ γιατί. Έτσι δεν είναι;

Ζήτησέ του συγγνώμη γι αυτά που σου αναλογούν... Όχι με σφιγμένα δόντια αλλά από καρδιάς! Κάνε το δικό σου μέρος και θα δεις ότι θα βγει όφελος μεγάλο.

Καταδίκασε τη μέθοδο «δεν θα του μιλώ για εκδίκηση» και απομάκρυνε από τη ζωή σου τους αποτυχημένους συμβούλους που σε προτρέπουν ενάντια στον άντρα σου. Σκέψου τι θα συνέβαινε αν δεχόταν ο Χριστός τον κατήγορο της ψυχής σου...

Η Εκκλησία του Χριστού είναι ταπεινή, γλυκιά, ευλογημένη, διέπεται από ήσυχο πνεύμα ειρήνης, προσπαθεί να αρέσει στον Χριστό, υψώνει και παινεύει τον Νυμφίο της στα μάτια τον παιδιών Του και του κόσμου,

προσέχει ώστε και οι εκτός του οίκου της να τη θεωρούν συνετή και αγία.

Αυτά επιδιώκεις κι εσύ;

Η Εκκλησία θεωρεί απολύτως σημαντική την άποψη του Νυμφίου της για εκείνη. Για εσένα είναι σημαντική η άποψη του άντρα σου για εσένα;

Η Εκκλησία του Χριστού δεν είναι έρμαιο στις εντολές του κοσμικού φρονήματος, αλλά με ξεχωριστή δυναμική πάει κόντρα στο ρεύμα του κόσμου και το αυτό διδάσκει στα παιδιά Του! Το ίδιο κάνεις εσύ;

Η Εκκλησία δεν Τιμά τον Χριστό επειδή «έτσι πρέπει» αλλά επειδή Τον αγαπά. Τίμησέ τον άντρα σου, δώσε του την Αγάπη σου! Και γι αυτήν την αγάπη σου θα σε τιμήσει ο Θεός!

Όχι μόνο στην άλλη ζωή ...αλλά ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ!

Δοκίμασέ το!

Ματθαίος Πέκος

http://www.christianity.gr/

Δώσε αυτό που έχεις, το Χριστό

Κοιτάζοντας γύρω μας όλο και πιο σπάνια βλέπουμε χαρούμενους ανθρώπους. Τα προβλήματα είναι πολλά και οι λύσεις δυσεύρετες. Πολλοί άνθρωποι γύρω μας αισθάνονται μόνοι και απομονωμένοι από το περιβάλλον τους, ενώ άλλοι είναι βαθιά πληγωμένοι. Συνήθως, προχωρούν μουτρωμένοι και νευρικοί. Η ψυχή τους διψάει και πεινάει και δεν ξέρουν το γιατί. Όλο και περισσότεροι είναι απογοητευμένοι από τα πάντα, ακόμα και από τον ίδιο τους τον εαυτό. Πολλοί βρίσκονται στα όρια της κατάθλιψης. Τα προβλήματα ποικίλουν. Άλλοτε είναι οικογενειακά, άλλοτε αρρώστιες, διαζύγια, ανεργία, χρέη, αδικία…

Σαν αποτέλεσμα αρκετοί άνθρωποι περιμένουν κάτι να αλλάξει τη ζωή τους, κάτι ψάχνουν να γεμίσει το κενό στην καρδιά τους…

Αλήθεια, ποιος και πώς μπορεί να τους βοηθήσει;

Η απάντηση θα λέγαμε, είναι απλή. Ποιος άλλος παρά ο Ιησούς Χριστός; Αλλά η Αγία Γραφή μας επισημαίνει μία πολύ μεγάλη αλήθεια: Πώς θα γνωρίσουν οι άνθρωποι και θα πιστέψουν στον Χριστό αν κάποιος δεν τους μιλήσει γι’ Αυτόν; (βλ. Ρωμ. ι’:14-17)

Ίσως αυτή είναι η απάντηση για όσους από εμάς αναρωτιόμαστε: Τι μπορώ εγώ να κάνω για τους συνανθρώπους μου; Οι δυνάμεις μου είναι μικρές, τι μπορώ να τους προσφέρω;

Ο Ιησούς Χριστός, όταν θέλησε να ταΐσει χιλιάδες ανθρώπους που τον ακολουθούσαν, χρησιμοποίησε τους μαθητές Του, μάλιστα τους πρόσταξε: «Δότε σεις εις αυτούς να φάγωσι» (Μαρκ. ς’:37), αν και το μόνο που είχαν οι μαθητές ήταν λίγα ψάρια και λίγο ψωμί. Είχαν όμως και τον Κύριο δίπλα τους. Η ευλογία του Κυρίου τους προμήθευσε την τροφή που τελικά χόρτασε χιλιάδες ανθρώπους. Από τα δικά Του χέρια πήραν και με τις μικρές τους δυνάμεις, έδωσαν στους συνανθρώπους τους αυτό που είχαν ανάγκη.

Σήμερα, ποια είναι η μεγαλύτερη ανάγκη των συνανθρώπων μας;

Σίγουρα δεν έχουν διάθεση για παρατηρήσεις και ηθικολογίες ή κάποιος να τους επισημάνει μόνο τις αστοχίες και τα λάθη τους. Αυτό που θέλουν με όλη τους την καρδιά είναι κάποιος να σταθεί δίπλα τους και να τους βοηθήσει. Να τους απλώσει το χέρι και να τους αγαπήσει. Αυτό είναι και το κίνητρο που πρέπει να έχει κάθε αναγεννημένος Χριστιανός, η αγάπη για τον πλησίον.

Εκτός από τα καλά έργα καλούμαστε να δώσουμε στους γύρω μας αυτό που λάβαμε από τον Κύριο. Ο Κύριος είπε: «δωρεάν ελάβετε, δωρεάν δότε» (Ματθ. ι’:8). Δηλαδή αυτό που λάβατε από τον Θεό, αυτό και να δώσετε και μάλιστα χωρίς κανένα δικό σας όφελος. Άρα, πρέπει να αναρωτηθεί κάποιος: τι έλαβα από το Χριστό; Και τότε η απάντηση γίνεται ξεκάθαρη. Ό,τι με βοήθησε και άλλαξε τη δική μου ζωή, μπορεί να βοηθήσει και να αλλάξει και τη ζωή των συνανθρώπων μου. Αρκεί να τους το φανερώσω.

Ο Χριστός μας έδωσε φως, μας έδωσε ελπίδα, μας χάρισε ελευθερία και παρηγοριά, μας χάρισε ειρήνη και χαρά. Ο Χριστός μας φανέρωσε την ουράνια πατρίδα, την αιώνια ζωή. Ο Χριστός μας συγχώρεσε, μας περιέθαλψε, μας βοήθησε, μας έφερε την καλή αγγελία. Ο Χριστός είναι φίλος μας και βοηθός μας. Όλα αυτά που έχουμε είναι λίγα; Όχι, είναι πολλά και πολύτιμα για τους συνανθρώπους μας.

Όποια βοήθεια και αν προσφέρουμε καλό είναι να συνοδεύεται με την ομολογία της χάρης του Χριστού στη ζωή μας. Έτσι, δε θα είναι ένα καλό έργο με περιορισμένη αποτελεσματικότητα, αλλά μαζί με την ομολογία μπορεί να φέρει ριζικές αλλαγές στη ζωή των ανθρώπων, με αιώνια αποτελέσματα γι’ αυτούς και ουράνιο καρπό για εμάς.

Ας δείξουμε στους συνανθρώπους μας πού και πώς να οικοδομήσουν τη ζωή τους. Να τους δώσουμε τα υλικά, το Ευαγγέλιο του Χριστού που έχει χρυσό, ασήμι και τίμιους λίθους. Ας τους δείξουμε τα θεμέλια της διδαχής των αποστόλων και τον ακρογωνιαίο λίθο, τον Χριστό.

Ας τους δώσουμε αυτό που έχουμε, αυτό που μας χάρισε ο Θεός, τον ίδιο Του τον Γιό, τον Ιησού Χριστό. Όχι μόνο δε θα χάσουμε, αλλά θα μας χαριστεί αιώνιος καρπός.

«Πας λοιπόν όστις με ομολογήση έμπροσθεν των ανθρώπων, θέλω ομολογήσει και εγώ αυτόν έμπροσθεν του Πατρός μου του εν ουρανοίς» Ματθ ι’:32.

Αιμίλιος Μπαρμπάτος

http://www.christianity.gr/

Το σχέδιο του Θεού

Ο Θεός φρόντισε μέσα στο Λόγο Του να φανερώνεται η βουλή του, η πρόθεσή του και το σχέδιο του, για ένα πλάσμα που θέλησε να φτιάξει με τα χέρια Του, που θα ήταν κατ’ εικόνα και ομοίωσή του και που θα αποτελούσε το αντικείμενο της αγάπης Του, και της ΑΙΩΝΙΑΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ ΤΟΥ ΠΑΡΕΑΣ (Γένεση α’:26-28).

Η ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ είναι το ΜΟΝΑΔΙΚΟ βιβλίο που αναφέρει το πως έγιναν ο Ουρανός και η Γη. Στην αρχή εποίησεν ο Θεός τον Ουρανό και τη Γη (Γεν. α’:1).

Στο 26 εδάφιο του α΄ κεφ. της Γενέσεως ο Πατέρας, ο Υιός και το Πνεύμα το Άγιο, αποφάσισαν «Ας κάμωμεν άνθρωπον κατ’ εικόνα ημών, καθ’ ομοίωσιν ημών…».

Στο 7 εδάφιο του β΄ κεφ. της Γενέσεως η Αγία Γραφή μας λέει: «Και έπλασε Κύριος ο Θεός τον άνθρωπον από χώματος εκ της γης και ενεφύσησεν εις τους μυκτήρες αυτού πνοήν ζωής και έγινε ο άνθρωπος (ο ΑΔΑΜ) εις ψυχήν ζώσαν».

Στη συνέχεια ο λόγος του Θεού μας λέει ότι ο Θεός δήλωσε: «Δεν είναι καλό να είναι ο άνθρωπος (ο ΑΔΑΜ) μόνος, θα κάμω βοηθόν όμοιον με αυτόν». Του έφτιαξε την ΕΥΑ.

Από την ανωτέρω διαδικασία που ακολουθεί ο πλάστης Δημιουργός Θεός με την άπειρη αγάπη Του, που περιβάλλει τον Άνθρωπό Του, φτιάχνει, τον ουρανό, τη ΓΗ, τον ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ, ΒΑΖΕΙ ΤΟΝ ΑΔΑΜ μέσα στο χώρο αυτό, του ΕΔΩΣΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΥΑ και η χαρά τους είναι πλήρης.

Το περιβάλλον παραδεισένιο, η συντροφικότητα η ανθρώπινη εξασφαλισμένη, και η παρουσία του Πλάστη Δημιουργού Θεού αδιάκοπη. Κάθε δειλινό εξέφραζε την άπειρη αγάπη του ο Θεός όταν επισκεπτόταν τον ΑΔΑΜ και την ΕΥΑ και συνομιλούσε μαζί τους.

Αλήθεια, θα μπορούσε να τους συμβεί κάτι ωραιότερο, πιο θαυμαστό και ευάρεστο από αυτό που τους χάρισε ο Θεός ο Παντοκράτωρ; Αυτό μόνο ένας Θεός θα μπορούσε να το πραγματοποιήσει, ξεδιπλώνοντας την άπειρη αγάπη Του στον άνθρωπο, για να μας δώσει να εννοήσουμε το μήκος και πλάτος και βάθος και ύψος της αγάπης του Θεού που υπερβαίνει πάσαν Γνώσιν (Εφεσίους γ΄:19).

Ο Θεός όμως που θέλει να διαπιστώσει αν αυτά τα οποία μας δίνει τα εκτιμάμε ανάλογα με την έκφραση της ευγνωμοσύνης μας, και της υπακοής μας σ’ αυτόν, δοκίμασε τότε τον Αδάμ και την Εύα με την πιο απλή εντολή, θα λέγαμε, να μη φάτε από το δένδρο της Γνώσεως του καλού και του κακού. Οι πρωτόπλαστοι δεν πρόσεξαν και αμάρτησαν. Αποτέλεσμα, έχασαν τον παράδεισο, έχασαν την παρουσία του Πλάστη τους, έχασαν την ειρήνη τους, και η καρδιά τους γέμισε από φόβο, αισθάνθηκαν ότι ήσαν γυμνοί, προσπάθησαν ανεπιτυχώς να κρύψουν την παράβασή τους με φύλλα συκιάς.

Το ανθρώπινο γένος, θα λέγαμε, αποστάτησε από το Θεό, αλλά ο Θεός πάντοτε διάλεγε τους δικούς Του ανθρώπους που θέλησαν να περπατήσουν στο Άγιο θέλημά Του.

Ο Θεός του ουρανού και της Γης, τόσο πολύ αγάπησε τον κόσμο, ώστε έδωκε τον Υιόν Αυτού το μονογενή, δια να μη απολεσθεί πας ο πιστεύων εις Αυτόν αλλά να έχει ΖΩΗΝ ΑΙΩΝΙΟΝ.

Σήμερα εμείς που έχουμε στα χέρια μας «γεγραμμένο» το λόγο του Θεού (την Αγία Γραφή) και μελετούμε ποιο είναι το θέλημα του Θεού, το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον, είμαστε τελείως αδικαιολόγητοι να αποτύχουμε να ευαρεστήσουμε το Θεό μας, τον Πλάστη μας, το Δημιουργό μας, το Σωτήρα μας τον Ιησού Χριστό τον Υιό και Λόγο του Θεού που σταυρώθηκε και πλήρωσε με το αίμα Του ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΠΑΡΑΒΑΣΕΙΣ ΜΑΣ, και αναστήθηκε για τη δικαίωσή μας.

Σήμερα όλοι όσους ο Χριστός έχει ΣΩΣΕΙ ΚΑΙ ΦΩΤΙΣΕΙ έχουμε μια μεγάλη ευθύνη να βροντοφωνάξουμε σε κάθε άνθρωπο που ο Θεός φέρνει στο διάβα της ζωής μας: «Θέλω στο ΚΟΣΜΟ ΝΑ ΦΩΝΑΞΩ για την αγάπη του ΘΕΟΥ σε όλους θέλω να διδάξω την ιστορία του Χριστού».

Γιώργος Κυριανάκης

http://www.christianity.gr/

Πρόσκληση - 53η Πανελλήνια Σύναξη Νέων

"Πατέρα, συγχώρεσέ τους· επειδή, δεν ξέρουν τι κάνουν"

"...με τη ζωή σου και η φιλάνθρωπη καρδιά σου μας βεβαιώνουν ότι είσαι στην αγκαλιά του Θεού κι αυτό είναι η μόνη μας παρηγοριά. Ευχόμαστε η θυσία σου να λειτουργήσει σαν ξυπνητήρι στη συνείδηση του Ελληνικού λαού. Η γυναίκα σου, οι γονείς σου και τα αδέλφια σου σαν το καλύτερο μνημόσυνο ζητούν από το Θεό να συγχωρέσει τους φονιάδες σου, όπως και εσύ θα ήθελες".

(Διαβάστηκε στο ραδιοφωνικό σταθμό Θέμα 98,9)

Για τις καλοκαιρινές μας Διακοπές προσφέρεται η Κορώνη Μεσσηνίας με τις υπέροχες παραλίες και τους φιλόξενους ανθρώπους της...

ΚΟΡΩΝΗ-ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ


Π. ΚΟΥΤΣΟΥΜΑΝΙΩΤΗΣ
*ΕΝΟΙΚΙΑΖΟΜΕΝΑ ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑΤΑ
*ΔΥΟ ΔΩΜΑΤΙΑ (4-5 ατομα)-

Για τις καλοκαιρινές μας Διακοπές προσφέρεται η Κορώνη Μεσσηνίας με τις υπέροχες παραλίες και τους φιλόξενους ανθρώπους της.
Ο Παναγιώτης Κουτσουμανιώτης διαθέτει δωμάτια για φιλοξενία με καλές τιμές και για οικογενειακές διακοπές.
Το κάθε δωμάτιο έχει:
ΚΟΥΖΙΝΑ-ΜΠΑΝΙΟ
* ΚΛΙΜΑΤΙΣΜΟΣ-ΤV -INDERNET
* ΑΜΕΣΗ ΠΡΟΣΒΑΣΗ


Πληροφορίες
Τοποθεσία: KOMBI
Koróni, Greece, 24004
Τηλέφωνα: 6947070911 - 6947070911